Arab states: Egypt[۲] اردن[۲] Iraq[۲] Syria[۲] لبنان (Lebanon had decided to not participate in the war and only took part in the battle of al-Malikiya on 5–6 June 1948.[۳])
Israel: 29,677 initially rising to 117,500 by March 1949. This includes the entire military personnel count—both combat units and logistical units.[۶]
Egypt: 10,000 initially, rising to 20,000[نیازمند منبع] Iraq: 3,000 initially, rising to 15,000–18,000[نیازمند منبع] Syria: 2,500–5,000[نیازمند منبع] Transjordan: 8,000–12,000[نیازمند منبع] Lebanon: 1,000[۷] Saudi Arabia: 800–1,200 (Egyptian command) Yemen: 300[نیازمند منبع] Arab Liberation Army: 3,500–6,000.
At maximum, not half of the forces of the Israelis but these numbers include only the combat units sent to the former mandate-territory of Palestine, not the entire military strength.[۶]
تلفات
6,373 killed (about 4,000 troops and 2,400 civilians)[۸]
Arab armies:
3,700-7,000 killed Palestinian Arabs:
3,000-13,000 killed (both fighters and civilians)[۹][۱۰]
جنگ عرب و اسرائیل در سال ۱۹۴۸ جنگی است که اسرائیلی‌ها آن را «جنگ استقلال» یا «جنگ آزادسازی» می‌نامند. فلسطینی‌ها معمولاً این جنگ و نبردهای بعد از آن را «نکبت» («(به عربی: النكبة)») می‌خوانند. این جنگ آغاز دشمنی عرب و اسرائیل را در پی داشت که تا به امروز نیز ادامه دارد.
در طول این جنگ بود که دولت اسرائیل به عنوان دولتی مستقل تشکیل شد و بقیهٔ سرزمین‌های بریتانیا در فلسطین بین مصر و ماورا اردن تقسیم شد. علل شکست عرب‌ها در این جنگ هرچه باشد، تردید چندانی نیست که این شکست به تثبیت کشور اسرائیل و دولت یهود انجامید.[۱۱]
.jpg)
