امپراتوری سریویجایا
| سریویجایا Kadatuan Sriwijaya |
||||
|
||||
 |
||||
| پایتخت | ||||
| زبان(ها) | مالایی باستان، سانسکریت | |||
| دین | بودایی مهایانه، آنیمیسم وهندوئیسم | |||
| دولت | پادشاهی | |||
| مهارجه | ||||
| - حدود ۶۸۳ | دوپانتا هانگ سری جایاناسا | |||
| - حدود ۷۷۵ | دارمسیتا | |||
| - حدود ۷۹۲ | ساماراتونگا | |||
| - حدود ۸۳۵ | بالاپوترا | |||
| - حدود ۹۸۸ | سری کولامانیوارمادوا | |||
| تاریخچه | ||||
| - اردوکشی‌های دوپانتا هانگ و گسترش قلمرو سریویجایا | ۶۵۰ | |||
| - سینقاساری بر امپراتوری سریویجایا در سال ۱۲۸۸ غلبه می‌کند، ماجاباهیت شورش اهالی این کشور را در سال ۱۳۷۷ سرکوب می‌کند. | ۱۳۷۷ | |||
| یکای پول | سکه‌های محلی نقره و طلا | |||
| امروزه بخشی از |  برونئی اندونزی مالزی فیلیپین سنگاپور تایلند |
|||
امپراتوری سریویجایا (گاهی به صورت سری ویجایا نوشته می‌شود، اندونزیایی/مالایی: Sriwijaya, تایلندی: ศรีวิชัย rtgs: Siwichai، زبان سانسکریت: श्रीविजय, Śrīvijaya, شناخته شده توسط چین به عنوان Shih-li-fo-shih و San-fo-ch'i) یک سری دولت شهر غالب بر منطقه با سیاست تالاسوکراسی مقیم در جزایر اندونزی و سوماترا بود. امپراتوری سریویجایا به واسطه قدرت و مساحت خد، نفوذ بسیار زیادی در منطقه جنوب شرق آسیا داشت. این امپراتوری یکی از مهم‌ترین و اساسی‌ترین مراکز برای گسترش آیین بودا از قرن هشتم گاهشماری دوران مشترک تا قرن دوازدهم گاهشماری دوران مشترک، بود. در زبان سانسکریت -که از زبان‌های رسمی این کشور بود- قسمت «سری» نام این امپراتوری معنی «خوش شانس»، «موفق» یا «شاد» را می‌دهد و قسمت «ویجایا» عبارت به معنی «برنده» یا شاید «برتر» را می‌دهد.
قدیمی‌ترین شواهد کشف شده که تاریخ این کشور را بیان کند، به قرن هفتم گاهشماری دوران مشترک باز می‌گردد. این شواهد به این باز می‌گردد که در سال ۶۷۱ گاهشماری دوران مشترک، زمان ییجینگ، شاه چینی دودمان تانگ؛ در یک راهپیمایی مونک، این امپراتوری مشاهده شد. اولین کتیبه کشف شده که در آن به نام سریویجایا اشاره شده باشد؛ مربوط می‌شود به کتیبه «کدوکان بوکیت» -کتیبه‌ای که توسط یک هلندی به نام ام. باتنبرگ در تاریخ بیست و نه نوامبر سال ۱۹۲۰. این کتیبه سوماترای جنوبی، در نزدیکی شهر پالم بانگ کشف شد. کتیبه کدوکان بوکیت احتمالاً مربوط به تاریخ ۱۶ ژوئن سال ۶۸۲ گاهشماری دوران مشترک می‌باشد - می‌باشد. این دولت در میان اواخر قرن هفتم گاهشماری دوران مشترک تا اوایل قرن یازدهم گاهشماری مذکور، شروع به سیر کردن روندی برای تبدیل شدن به یک دولت فرا دستی، در منطقه جنوب شرق آسیا شد. این دولت وارد یک سری روابط پیچیده - اغلب رقابت - با کشورهای همسایه‌ای ماتارام، امپراتوری خمر و دولت چامپا شد. از میان عوامل درآمد خارجی آن کشور، مهم‌ترین قسمت آن را قراردادهای تجاری بود که دولت سریویجایا با حکومت آن زمان چین می‌بست. این قردادها از زمان حضور دودمان تانگ تا زمان روی کار آمدن دودمان سونگ ادامه می‌یافت.[۱]
