دودمان مینگ

دودمان مینگ 明朝
امپراتوری
→ 1368–1644 ←
پرچم نشان نظامی
Ming China around 1580
پایتخت	نانجینگ (Yingtian prefecture) (1368–1644) پکن (Shuntian prefecture) (1403–1644)
زبان‌(ها)	Official language: Mandarin Other Chinese dialects Other languages: Turki (زبان اویغوری), Old Uyghur language، Tibetan، زبان مغولی، Jurchen، others
دین	Heaven worship، تائوئیسم، کنفسیوس‌گرایی، آیین بودایی، ادیان سنتی چینی، اسلام
دولت	پادشاهی مطلقه
فهرست امپراتوران دودمان مینگ (皇帝)
- 1368–1398	The هونگ‌وو
- 1627–1644	The چونگ‌جن
Senior Grand Secretary
- 1402–1407	Xie Jin
- 1644	Wei Zaode
تاریخچه
- Established in نانجینگ	23 January 1368
- Beijing designated as capital	28 October 1420
- Fall of Beijing	25 April 1644
- End of the Southern Ming	22 January 1662
مساحت
- 1415	۶٬۵۰۰٬۰۰۰کیلومترمربع (۲٬۵۰۹٬۶۶۴مایل مربع)
جمعیت
- حدود 1393	۶۵٬۰۰۰٬۰۰۰
-  حدود 1403	۶۶٬۵۹۸٬۳۳۷¹
-  حدود 1500	۱۲۵٬۰۰۰٬۰۰۰²
-  حدود 1600	۱۶۰٬۰۰۰٬۰۰۰³
یکای پول	Bimetallic: copper cashes (文, wén) in strings of coin و paper Silver taels (兩, liǎng) in sycee and by weight
امروزه بخشی از	دودمان مینگ
Remnants of the Ming dynasty ruled southern China until 1662, a dynastic period which is known as the دودمان مینگ جنوبی. ¹The numbers are based on estimates made by CJ Peers in Late Imperial Chinese Armies: 1520–1840 ²According to A. G. Frank, ReOrient: global economy in the Asian Age, 1998, p. 109 ³According to A. Maddison, The World Economy Volume 1: A Millennial Perspective Volume 2, 2007, p. 238

امپراتور یونگ لو

امپراتوری مینگ(چینی:明朝) یا امپراتوری مینگ بزرگ دودمان پادشاهی چین از سال ۱۳۶۸ تا سال ۱۶۴۴ میلادی بود، که پس از فروپاشی پادشاهی مغولان یوآن بنیاد گذاشته شد. مینگ آخرین دودمان پادشاهی چینیان بود که هان‌ها قدرت اصلی را در دست داشتند. هونگ‌وو، رهبری شورش عمومی علیه پادشاهی یوآن را بر عهده داشت.

تاریخچه سیاسی

هونگ‌وو پس از پیروزی سلسلهٔ پادشاهی مینگ را بنیان نهاد. هویی‌تی، نوهٔ جوان هونگ‌وو جانشین او گردید، وی درگیر کشمکشی طولانی با عموهای خود شد تا این که سرانجام در قصر خود سوزانده شد.

یونگ‌لو، سومین امپراتور سلسلهٔ مینگ بود. او در آغاز حکومتش دستور به کشتار دسته‌جمعی پیروان هویی‌تی داد. او بر مغولان تسلط یافت و دیوار چین را تعمیر نمود. یونگ‌لو، چنگ هه، دریانورد مسلمان را به سفر دریایی فرستاد.

یونگ‌لو خانوادهٔ سلطنتی و خدمتکاران دربار را از نان‌کینگ که پایتخت هونگ‌وو بود؛ به پکن منتقل کرد. در این زمان یونگ‌لو به ساختن شهر ممنوعه فرمان داد.

شهر ممنوعه، مجموعه‌ای وسیع از باغ‌ها و تالارهای مخصوص مراسم و جشن‌ها و نیز بناهای سلطنتی بود. این مجموعه که در شهر پکن قرار داشت، با دیوارهای بلندی به رنگ قرمز احاطه شده بود. دهقانان و مردم عادی حق ورود به شهر ممنوعه را نداشتند. خانوادهٔ امپراتور تحت مراقبت شدید زندگی می‌کردند و از شهر ممنوعه خارج نمی‌شدند.

تا اواسط سلسله مینگ ترس از حملهٔ تاتارها برای پادشاهان مینگ وجود داشت از طرفی دیگر قومی بنام نیو جن(Nu zhen) نیز از شمال شرقی چین امنیت سلسلهٔ مینگ را تهدید می‌کرد، در نتیجه سلسلهٔ مینگ هم از سمت شمال و هم از سمت شمال شرقی مورد هجوم قبایل قرار می‌گرفت، پادشاهان مینگ برای جلوگیری از این حملات به فکر تعمیر دیوار قدیمی چین افتادند، این دیوار در دورهٔ مینگ به کامل‌ترین سیستم دفاعی چین تبدیل شد. دیوار چین در طول ۲۰۰ سال ۱۸ بار توسط پادشاهان مینگ ترمیم شد.

در سال ۱۴۹۹، لشکریان مغول، سپاه چین را شکست دادند و امپراتور چنگ‌تونگ را دستگیر کردند. هشت تن از مشاوران سلطنتی که به «هشت ببر» معروف بودند؛ ادارهٔ چین را در دست گرفتند. در سال ۱۵۱۰ لیوچین، رهبر هشت ببر عزل شد و ثروت شخصی خود را از دست داد.

چیاچینگ از امپراتوران پرقدرت سلسلهٔ مینگ بود. در دوران حکومت چیاچینگ، دهقانان ناراضی به شورش پرداختند؛ اما چیاچینگ شورش‌های آنان را سرکوب کرد. چیاچینگ به بازرگانان پرتغالی اجازه داد تا یک مرکز داد و ستد در چین تأسیس کنند. در این دوره بعضی از مبلغان مسیحی که اعضای فرقهٔ یسوعی‌ها بودند؛ به چین راه یافتند.

یک رییس قبیله به نام نورهانچی، تمامی قبایل ساکن منچوری را با هم متحد ساخت و استان لیائوتونگ را که تحت حکومت سلسلهٔ مینگ قرار داشت؛ مورد تاخت و تاز قرار داد. نوادگان نورهانچی از این منطقه، مزاحمت‌هایی برای امپراتور مینگ به وجود آوردند.

آخرین امپراتور سلسلهٔ مینگ، چونگ‌جن (چونگ‌چنگ) بود. در زمان حکومت او شورشیان پکن را تصرف کردند. چونگ‌چنگ نیز به خودکشی دست زد. سپاهیان منچوری از هرج و مرج در پکن استفاده کردند، و فرماندهٔ جوان سپاه، فولین، پایان حکومت مینگ را اعلام نمود و خود را امپراتور چین دانست.

منابع

• تاریخ چین، شسنو ژان، محمد پارسیپور، نشر علم، ۱۳۷۴
• دودمانهای شاهی چین، مین لوهوئی، نشر امیرکبیر، ۱۳۵۴