شاهنامه‌خوانی
شاهنامه‌خوانی عبارت از خواندن اشعار شاهنامه فردوسی به آواز مخصوص است. شاهنامه‌خوانی در دو مجلس مختلف اجرا می‌شده‌است یکی مجالس خوانین و اشراف و دیگری در قهوه‌خانه‌ها. شاهنامه‌خوانی در مجالس خوانین بصورت نشسته و در قهوه‌خانه‌ها بصورت ایستاده اجرا می‌شده‌است. شاهنامه خوانی همیشه بصورت انفرادی و یا چند نفری اجرا می‌شده و در اجراهای اقوام لر همراه با ساز تال (کمانچه محلی خرم‌آباد) وبا سبک خاص خود همراه می‌شود،این فرهنگ در بین اقوام لر کاملاً از میان نرفته‌است و در بین مردمان لر هنوز اگر چه کمرنگ‌تر از گذشته اما پابرجاست. در فرهنگ لری به شه نومه خونی معروف است[۱]
شاهنامه‌خوانی با نقالی تفاوت دارد. در شاهنامه‌خوانی گفتار و رفتار اغراق آمیز وجود ندارد و قصه‌گو با استفاده از لحن خودش داستان را بیان کرده و گاهی نیز از برخی حرکات برای رساندن معنی بهره می‌برد اما نقالی به نوعی نوعی اجرای نمایشی تک نفره‌است و اجرایش پیچیده‌تر از شاهنامه‌خوانی است.[۲]
پانویس[ویرایش]
- ↑ وجدانی، «فرهنگ موسیقی ایران»، ۴۴۴.
- ↑ «با «گرد آفرید» اولین زن نقال ایرانی». خبرنامه هفتگی سیمرغ، ۱۴ فوریه ۲۰۱۳. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۱۴ فوریه ۲۰۱۳.
منابع[ویرایش]
- وجدانی، بهروز. فرهنگ موسیقی ایران. تهران: سازمان میراث فرهنگی کشور، ۱۳۷۶. شابک ۹۴۶-۶۰۲۷-۱۱-۳.
ادیب برومند، عبدالعلی؛ «اثر شاهنامه در زبان و ادبیات فارسی و روح و فکر ایرانی»؛ هنر و مردم؛ شماره‌های ۱۵۳ و ۱۵۴؛ تهران: ۱۳۵۴، ص ۱۳۹.
