در ایران، نخستین مرکز تربیت معلم در سال ۱۲۹۸ خورشیدی به نام دارالمعلمین مرکزی به ریاست ابوالحسن فروغی تأسیس شد. در سال ۱۳۹۰ دانشگاه فرهنگیان تاسیس شد و از سال ۱۳۹۱ شروع به کار کرد.
آموزش معلمان تا پیش از آغاز عصر نوین مردم سالاری و قرون ۱۷ و ۱۸ میلادی مورد غفلت بود. اوّلین مؤسسه‌ای که برنامه منظم آموزش معلمان را ارائه می‌کرد مؤسسه برادران مسیحی بود که در سال ۱۶۸۵ به وسیله دو کشیش فرانسوی به نامهای دلاسال و جان بابیتیس تأسیس شد.
برنامه درسی تربیت معلم باید استعداد تربیت عناصر حرفهای با ویژگی‌های یادگیرندگی، پژوهندگی و توان مشاركت در صحنه خلق دانش حرفهای یا همان تربیت معلم فكور را داشته باشد. این برنامه درسی باید به گونه‌ای فازبندی شده باشد كه به سهم خود اجازه جذب بهترین‌ها به این حرفه حساس و خطیر را بدهد. این اتفاق مستلزم آن است كه، اولا، برنامه فرصت تشخیص بهترین ها از میان جامعه داوطلبان ورود به حرفه معلمی را از نظام آموزشی به طور سیستماتیك سلب ننماید و ثانیا، جامعه داوطلبان از متقاضیانی تشكیل شده باشد كه با آگاهی و درایت اطمینان بخشی قصد ورود به این حرفه را كرده باشند.[۲]
دانشگاه فرهنگیان وظیفه تأمین، تربیت و بهسازی معلمان و نیروی انسانی وزارت آموزش و پرورش را در ایران بر عهده دارد. این دانشگاه در سال ۱۳۹۰ با تجمیع کلیه مراکز تربیت معلم سراسر ایران تأسیس شد[۱] و دارای حدود ۹۸ واحد دانشگاهی (در قالب ۶۴ پردیس و ۳۴ مرکز وابسته به پردیس) و حدود ۶۵ هزار دانشجو می‌باشد. دانشگاه فرهنگیان از بزرگترین و گسترده‌ترین دانشگاههای ایران است و محمود مهرمحمدی سرپرستی آن را بر عهده دارد.
↑محمود مهرمحمدی، برنامه درسی تربیت معلم و الگوی اجرائی مشارکتی آن؛ راهبرد تحولی برای تربیت معلم در ایران، دوفصلنامه مطالعات برنامه درسی: نظریه و عمل، سال اول، شماره 1، تابستان 1392، 24-1
