هفتلنگ
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
هفتلنگ و چهارلنگ دو شاخه مهم بختیاریاند، هر چند که این دو شاخه ایل بختیاری از نظر فرهنگی، تفاوت چندانی با هم ندارند، اما پراکندگی محل سکونت، باعث ایجاد تفاوت نه چندان زیادی، در گویش و لهجه آنها شده است،[۱] که در مجموع هر دو شاخه، به گویش بختیاری سخن میگویند.[۲]
هفت لنگ بختیاری از پنج باب تشکیل شده است و شاخه هفت لنگ شامل چهار باب میباشد، که عبارتند از:
بابادی باب[ویرایش]
بابادی باب، به طایفههای زیر تقسیم میشود:
دورکی[ویرایش]
دورکی، به طایفههای زیر تقسیم میشود:
دینارانی[ویرایش]
دینارانی، به طایفههای زیر تقسیم میشود:
بختیاروند[ویرایش]
بختیاروند، به طایفههای زیر تقسیم میشود:
- علاءالدین وند
- منجزی
- مقام رگی
- بلیوند
- اسنکی
- دهناشی
- مش مرداسی
- سُهرو(سرخاب)
- کیارسی
- تیردی{کبود، اوستا، فرگنی، شیرازی، مدوزنی، اورک، گمار، ملا}
- آل جمالی
- جانکی سردسیر[۷]
جستارهای وابسته[ویرایش]
پانویس[ویرایش]
- ↑ خسروی، عبدالعلی. فرهنگ بختیاری، تهران:۱۳۶۸
- ↑ کریمی، اصغر. سفر به دیار بختیاری، تهران:۱۳۶۸
- ↑ Richard Tapper. «Tribe and State in Iran and Afghanistan (Page.317)». Taylor & Francis.
- ↑ Arash Khazeni. «Tribes and Empire on the Margins of Nineteenth-Century Iran (Page.22)». University of Washington Press.
- ↑ «HAFT LANG». Encyclopædia Iranica.
- ↑ Stephanie Cronin. «Tribal Politics in Iran». Routledge.
- ↑ سردار اسعد، علیقلیخان. تاریخ بختیاری
منابع[ویرایش]
- عکاشه، اسکندر. تاریخ ایل بختیاری به کوشش فرید مرادی، تهران:۱۳۶۵
- نیکزاد امیر حسینی، کریم. شناخت سرزمین بختیاری، اصفهان:۱۳۵۴
|
|
|