سراج‌الدین سگزی

سراج الدین سگزی، متخلص به سراجی از قصیده سرایان و شاعران نامدار نیشابوری سیستانی الاصل است که در نیمه اول قرن هفتم هجری قمری می زیسته است. دکتر ذبیح الله صفا ضمن تحلیلی از شعر سراج، در شرح احوال وی چنین می‌گوید: سراجی سگزی شاعری قصیده سرا و مداح بود. از اشعار او پیداست که وی سجزی «سیستانی» بوده و شاعری را در سیستان آغاز کرده است.سراجی را به جهت توانمندی زیادش در بکارگیری ردیف‌های سخت اسمی، فعلی و جمله‌ای مصارع الشعرا نامیده اند. او به زبان عربی مسلط بوده است و از حکمت و نجوم هم بهره برده است.

آتشی دارم به دل، از آن دولعل آبدار		باد تا زلفش پریشان کرد، گشتم خاکسار
خاک ره گل می‌شود، از آن آب چشمم تا چرا		آتش اندر من زد و رفت، از بر من بادوار

اما فریدون گرایلی در کتاب مشاهیر نیشابور محل تولد او را سگزآباد نیشابور دانسته و چون مدتی هم در سیستان می زیسته، در مورد محل تولد اختلاف به وجود آمده است.البته خود سراح الدین در اشعارش به خراسانی بودن خودش اشاره می کند:

مصطفا خلقی خداوندا سراجی در صفت		جان فشانی مر مدیحت را چو حسّان در رسید
فخر در مکران نمودند در هوای خدمتت		گرچه اصل پاکش از خاک خراسان در رسید

.

منیع

• حیدرعلی دهمرده – وحید کیخا مقدم – عبدل علی اویسی. کتاب شاعران سیستان. چاپ 1380. ناشر روابط عمومی دانشگاه زابل.