عصمت بخاری
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
عصمةالله بخارایی معروف به عصمت بخاری (زاده بخارا - درگذشته ۸۴۰ (قمری)) شاعر ایرانی در عهد تیموری بود.
خواجه فخرالدین عصمتالله بن خواجه مسعود عصمت بخاری[ویرایش]
تخلص: عصمت
از دانشمندان و شاعران اوایل عهد تیموری است. نسب وی به جعفربن ابی طالب میرسید و اجداد او در بخارا شهرت و حرمت داشتند و مورد توجه ملوک آن دیار بودند. تحصیلات علمی خود را در بخارا به پایان رسانید و در بیشتر علوم عصر خود سرآمد بود. در مجلس درس وی خواص و طالبان علم حضور داشتند مثل: سراجالدین بساطی سمرقندی، خیالی بخاری، خواجه رستم خوریانی و طاهر ابیوردی. از آثار وی: «دیوان» شعر.
وی در نظم اشعار پیرو امیرخسرو دهلوی بود و مضامین و معانی او را عیناً در اشعار خود نقل میکرد.
تاریخ وفاتش را ۸۲۹ قمری نوشتهاند که اشتباه است.
ای روضهای که دهرز بویت معطر است | آبت ز کوثر و گلت از مشک و عنبرست | |
در طینت تو چشمهٔ خورشید مضمرست | بوی تو چون نسیم جنان روح پرورست | |
خاکی و نه فلک بوجودت منورست | تا در تو نور دیدهٔ زهر او حیدرست | |
خورشید کو یگانه رو هفت کشورست | بهر شرف زخاک نشینان این درست | |
ای کشور فلک شرف کعبه احترام | دارالسلام گفته جناب تراسلام | |
بر آستان روضهٔ تو مهر و مه غلام | در گنبد مرصع توهر صباح و شام | |
از قرص آفتاب و زجرم مه تمام | تصویر میکند بسر تبربت امام |
منابع[ویرایش]
- ʿEṢMAT BOḴĀRĪ, Ḵᵛāja ʿEṢMAT-ALL – Encyclopaedia Iranica
- http://wiki.ahlolbait.com/index.php/عصمت_بخاری
این یک مقالهٔ خرد پیرامون افراد است. با گسترش آن به ویکیپدیا کمک کنید. |