تأویل

تأویل که مقامی در فهم متون و پدیدارهای قدسی و به طور خاص قرآن است، دو معنا دارد. یکی کشف و وجد معنای باطنی کلام است و در مقابل تفسیر قرار می گیرد. معنای دوم تحقق حقیقت خارجی است که پدیدار یا کلام به آن ارجاع می دهد. به بیان دیگر «فرابردن یک دال از معنای ظاهری به معنایی دور از ظاهر است که تصور می شود مهمتر از معنای ظاهر است.»

ریشه تأویل از «اول» به معنای «بازگرداندن پیش یا وضعیت پیشین» است.

کاربردهای تأویل در قرآن:

• تأویل رؤیا: بازگرداندن به معنایی که در پس رؤیا نهفته است.