هوری‌ها یا خوری‌ها مردم باستانی آسیای صغیر و شرق و غرب میانرودان شمالی و سوریه بودند، که (تقریباً ۲۵۰۰ ق.م.) از کوه‌های جنوب دریای خزر به سرزمین بین هیتیان و آشور، شرق دجله و منطقه کوهسار زاگروس و از آنجا آنها در مناطق بین‌النهرین شمالی و سوریه و حتی ساحل مدیترانه پخش شدند. هوری‌ها بین ۱۶۰۰ تا ۱۲۰۰ ق.م. رشد کردند. تمدن هوری‌ها در هزاره سوم در آناتولی شرقی ایجادشده بود و بر پادشاهی میتانی حکومت کرد. آنها بزرگ‌ترین و بانفوذترین ملت پادشاهی میتانی بودند. هوری‌ها عملاً در هزاره دوم ق.م. در همه قسمت‌های میانرودان باستانی ساکن شدند. هوری‌ها نقش اساسی در تاریخ هیتیان بازی کردند. همه این سرزمین‌ها معروف بود به سرزمین هوری‌ها. با وسعت سرزمینشان، هوری‌ها، در اواخر قرن ۱۵ام ق.م. رقیب و تهدیدی شدند برای تمدن بابل و مصر.
هوری‌ها در شرق آناتولی و شمال میانرودان طی هزارهٔ دوم پ.م. می‌زیستند. هوری‌ها احتمالاً پیش از گسترش شان، در کوه‌های ارمنستان پدیدار شده‌اند. زبان آنان یعنی زبان هوری، که اینک از میان رفته، نه هندواروپایی بود و نه سامی، اما ممکن است که با زبان‌های گرجی و قفقازی خویشاوند باشد. این موضوع بیش تر از الواح میخی به دست آمده از خاتوشا Hattusas، پایتخت هیتیان، که تمدن اش بیش تر از هوری‌ها تأثیر پذیرفته بود، دانسته و تشخیص داده شده‌است. هوری‌ها فاقد یک امپراتوری بودند اما بیش تر جمعیت پادشاهی نیرومند میتانی (۱۴۰۰-۱۵۵۰ پ.م.) را هوری‌ها تشکیل می‌دادند.
