شیوه خراسانی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
شیوه خراسانی نام یکی از شیوه‌های معماری ایرانی است.[۱] این شیوه در قرن اول هجری آغاز شد و تا قرن چهارم ادامه داشت. تأثیر اصلی را در این مکتب از هنر ساسانیان و خصوصاً بناهای طاق‌قوسی چون ایوان مداین و طاق کسری دریافت کرده بود. در این شیوه مساجد به صورت شبستانی یا چهل‌ستونی هستند. قوس‌ها به صورت بیضی یا تخم‌مرغی هستند و مساجد در این عصر بسیار ساده هستند. از بناهای این دوره می‌توانیم به مسجد جامع فهرج و مسجد تاریخانه دامغان (خدای‌خانه دامغان) اشاره کنیم.[۲]
برخی آثار[ویرایش]
نگارخانه[ویرایش]
منابع[ویرایش]
|
||||||||||||||||||||||||||||||||
