سلجوقیان عراق عجم
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
سلجوقیان عراق یا سلجوقیان عراق عجم یا سلجوقیان همدان شعبه‌ای از سلجوقیان بود که از ۵۱۱ تا ۵۹۰ ه .ق در عراق عجم و کردستان حکومت می‌کردند. پس از مرگ ملکشاه قدرت سلجوقیان تجزیه گردید. شاخه‌ای از سلجوقیان در غرب به نام سلجوقیان روم و شاخه‌ای دیگر در شرق ایران به نام سلجوقیان عراق حاکمیت یافتند. پایتخت سلجوقیان عراق همدان بود.
اسامی شاهان سلجوقیان عراق از اینقرار است:
- مغیث‌الدین محمودبن محمدبن ملکشاه یا محمودبن محمد (۵۲۵–۵۱۱ ه.ق) وی با خلیفه مسترشد درگیر و بغداد را تصرف كرد ولی سرانجام با او صلح كرد.
- طغرل بن محمد (۵۲۶–۵۲۵ ه.ق) از طرف سنجر حاكم عراق شد ولی برادرش مسعود با او درگیر شد.
- غیاث‌الدین مسعود یا مسعود بن محمد بن ملکشاه (۵۴۷–۵۲۹ ه.ق) در دورۀ او خلیفه مسترشد قصد عراق و قهتان و خراسان را كرد ولی توسط فدائیان اسماعیلی كشته شد. مسعود عازم بغداد شد خلیفه راشد متوجه و عازم اصفهان شد كه او هم توسط فدائیان كشته شد سپس مسعود، مقتضی را خلیفه قرار داد و به همدان برگشت.
- معین‌الدین ملکشاه یا ملکشاه بن محمود (۵۴۷ ه.ق به مدت چهارماه)
- محمدبن محمود (۵۵۴–۵۴۸ ه.ق)
- سلیمان شاه یا سلیمان بن محمد (۵۵۶–۵۵۴ ه.ق) این خاندان دچار اختلافات داخلی درگیری با هم بودند.
- ارسلان شاه یا ارسلان شاه بن طغرل یا رکن‌الدین ابو‌المظفر ارسلان شاه (۵۷۱–۵۵۶ ه.ق) وی امرای عاصی را شكست داد و به تخریب قلاع اسماعیلیه در الموت رفته و قلعه‌ای مهم را فتح كرد و به ارسلان قلعه‌گشای موسوم گردید.
- طغرل سوم یا طغرل بن ارسلان شاه (۵۹۰–۵۷۱ ه.ق) آخرین سلطان سلجوقیان عراق بود که پس از فوت پدر و با کمک اتابک جهان پهلوان در همدان به سلطنت نشست. او همزمان با خلافت ناصر خلیفه (۶۲۲–۵۷۵ ه.ق) به حکومت پرداخت.[۱]در جنگ با تكش خوارزمشاه به قتل رسید و دولت سلجوقیان ایران و عراق به پايان آمد.[۲]
پانویس[ویرایش]
- ↑ شرفی، «طغرل سوم سلجوقی و فروپاشی سلاجقه عراق»، ۱۰۵.
- ↑ «سلجوقیان». در لغت نامه دهخدا. بازبینی‌شده در ۱۳ مرداد ۱۳۹۱.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- شرفی، محبوبه. «طغرل سوم سلجوقی و فروپاشی سلاجقه عراق». مسکویه، ش. پیش شمارهٔ ۵ (زمستان ۱۳۸۵).
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
