گویش‌های ایرانی جنوب غربی
گویش‌های ایرانی جنوب غربی زیر شاخه گروه زبان‌های ایرانی غربی هستند. زبان‌های ایرانی به دو شاخه اصلی زبان‌های ایرانی شرقی و زبان‌های ایرانی غربی تقسیم می‌شوند.
تقسیم‌بندی جنوب‌غربی/شمال‌غربی در زبان‌های ایرانی بر اساس مشخصات آوایی است (نه موقعیت جغرافیایی فعلی زبان‌ها) و کمابیش مرتبط با ریشهٔ زبان‌هاست.
تعریف گویش‌های ایرانی جنوب غربی:
آن زبان‌ها و گویش‌هایی که در تمام تحولات آوایی اصلی (مثل تبدیل ج ایرانی باستان به ز یا تبدیل ز ایرانی باستان به د) مانند فارسی اند را جزء گروه جنوب‌غربی می‌شمرند و بقیه را جزء گروه شمال‌غربی (مانند بلوچی). این تقسیم‌بندی متقارن نیست و مطابق این تعریف، میزان تنوع آوایی در زیرشاخهٔ شمال‌غربی بیشتر است (چون همه آن‌ها در تمامی این تحولات با فارسی به یک اندازه فرق ندارند و در برخی این تفاوت با فارسی بیشتر است و در برخی دیگر کمتر). مثلاً تفاوت‌های آوایی کرمانجی با فارسی زیادتر است و در گورانی یا در گویش‌های قدیمی نظنز و نایین این تفاوت‌ها کمتر است (و برخی از تحولات آوایی زیرشاخهٔ جنوب‌غربی در آن‌ها هم دیده می‌شود، اما با این حال، آن را از زیرشاخهٔ شمال‌غربی می‌شمرند، چون همهٔ آن تحولات آوایی را در خود نشان نمی‌دهد).
