محمد رفیع روزه‌دار

محمد رفیع روزه دار
زادروز	۱۳۱۴ خورشیدی کوخرد، هرمزگان
درگذشت	۱۳۸۲ خورشیدی، (۶۸ سالگی) کوخرد، ایران
آرامگاه	در جوار دوگنبدان
ملیت	ایرانی
نام‌های دیگر	محمد رفیع احمد عبدالرحمن ایوب
آثار	(دیوان معروف کوخردی) دیوان شعر
فرزندان	سعاد (دختر)
وبگاه
kookherd.net

محمد رفیع روزه دار فرزند احمد (۱۳۱۴–۱۳۸۲) یکی از شاعران بخش کوخرد شهرستان بستک در غرب استان هرمزگان در جنوب ایران بود. نام کامل وی: ( محمد رفیع بن احمد بن عبدالرحمن ایوب روزه دار ). وی در اشعارش معروف تخلص می‌کرد.

زندگی

معروف مشهور به «معروف کوخردی» به سال ۱۳۱۴ خورشیدی در روستای کوخرد (بستک) زاده شد، وی از جمله شاعران محلی شهرستان بستک محسوب می‌شود که شعرها و دوبیتی‌هایش را به زبان فارسی و گویش بستکی و بویژه کوخردی سروده‌است، و از آغاز جوانی علاقه خاصی به شعر و شاعری داشت. در سنین جوانی عازم بحرین شد و اولین قصیده‌اش را در بحرین سرود.

بدرود زندگی

معروف در روز هیجدهم خردادماه ۱۳۸۲ خورشیدی، در ۶۸ سالگی در کوخرد دار فانی را وداع گفت وبه جوار رحمت حق پیوست و با حزن و اندوه و تشییع دوست داران وهم شهریانش در زادگاهش به خاک سپرده شد.

دیوان اشعار معروف کوخردی

دیوان اشعار معروف کوخردی در سال ۱۳۸۵ خورشیدی توسط مؤسسهٔ «همسایه» به چاپ رسید. چاپ این دیوان باهمت والای جوانان کوخردی آقایان: «محمد حسنی» و «حسام حبیبی» و با کوشش استاد: احمد حبیبی فرماندار پیشین شهرستان بستک انجام گرفت.

نمونهٔ اشعار

دوبیتی

گل از گلـزار، لؤلؤ هم ز دریا		محبت از سمرقند و بخارا
وصیت می‌کند «معروف» به دلدار		غم دنیا مخور، زنهار، زنهار

فلک بربار من بار جفا کرد		دوچشمانم پر ازآب سیاه کرد
زتقدیر ازل معروف پریشان		که دندان سیاهان را طلا کرد

عزم صحرا

صحراء سوزن روز بهار		چندی خشن گشت وگذار
زمیـن پر از خیر و اَکال		دلبـر موگه میـاد اتات
ای دل دگه دعوا مکو		بی ول عزم صحـرا مکو
خوبی بکو، جفا مکو		معروف موگه شیاد اتات

عاشقان

به نام عاشقان دفتر گشایم		به فرق عاشقان عنبر فشانم
دل بی غم در این دنیا نباشد		سر بی عشق هم پیدا نباشد
دل حالا مبتلای عشق جانان		برفتم بمبئی ومدراس وسیلان
بگشتم هند وچین وحیدرآباد		که فیل از هند دایم می‌کند یاد
سر پر عشق مانند تنور است		پری رویان هندی مثل حور است
قضا روزی بُدم در حیدرآباد		چو بلبل دید گُل، آمد به فریاد
میان مهوشان دیدم نگاری		پری پیکر چه گویم گُل عذاری
قدَش چون سرو چشمانش چو آهو		دلم گشت مبتلای آن پری رو
دل از عشقش به جوش آمد به یک بار		برفتم من سراغ آن ده و چار
بپرسیدم من از نام ونشانش		دگر از نام باب مهربانش
بگفتا هست بابم فرد درویش		گهی در مسجد وگه خانه خویش
چوشد وقت نماز وذکر وطاعت		نماز کردم من آن جا باجماعت
بدیدم شخص نورانی وخوشخو		سلام کردم نشستم در بر أو
بگفتم بنده از ملک خلیجم		به أمید خدا، بخت ونصیبم
گهی در مکه وگه در مدینه		گهی در شهر هند نزد طبیبم
جواهر وطلا و پول بسیار		بکن ای شیخ به فرزندی قبولم
خدا را شکر که شیخ هم گشت راضی		همان شب هم بیاوردند قاضی
که بعد از عقد هم خوش نوازی		دلم از وصل جانان گشت راضی
تو هم «معروف» بکن شکر خداوند		که داری یار، ز یاران بی‌نیازی

فهرست منابع و مآخذ

• محمدیان، کوخردی، محمد. به یاد کوخرد ج۲. چاپ اول، دبی: سال انتشار ۲۰۰۳ میلادی.
• دیوان: (اشعار معروف کوخردی) به کوشش: حسنی، کوخردی، محمد و حبیبی، حسام، ناشر: همسایه . ، ایران: چاپ اول، انتشار سال ۱۳۸۵ خورشیدی.
• نگاره از: عبدالغفار علیرضایی.
• الکوخردی، محمد، بن یوسف، (کُوخِرد حَاضِرَة اِسلامِیةَ عَلی ضِفافِ نَهر مِهران Kookherd, an Islamic District on the bank of Mehran River) الطبعة الثالثة، دبی: سنة ۱۹۹۷ للمیلاد.