طبیب اصفهانی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
طبیب اصفهانی (درگذشته ۱۱۶۸ یا ۱۱۷۱ هجری قمری) از شعرای سبک بازگشت ایران است.
محتویات
زندگی[ویرایش]
طبیب اصفهانی از سادات موسوی اصفهان بود. نیاکان وی در روزگار شاه عباس اول صفوی از فارس به اصفهان کوچیدند و در آن شهر مسکن گزیدند. پدرش حکیمباشی شاه سلطان حسین صفوی بود و خود او نیز طبیب و ندیم نادرشاه افشار. بعد از نادرشاه، کلانتر اصفهان شد و پس از چندی این کار را به برادرش میرزا عبدالوهاب واگذاشت و خود با شاعران و ادیبان اصفهان، هاتف، عاشق، آذر، مشتاق و صهبا به معاشرت پرداخت.
آثار[ویرایش]
طبیب در سرودن غزل توانا بود. از آثار وی: «دیوان» شعر، مشتمل بر قصاید و غزلیات و قطعات و رباعیات و مثنوی «محمود و ایاز»، در حدود ۳۰۰۰ بیت.
نمونه شعر[ویرایش]
غمش در نهانخانهٔ دل نشیند | به نازی که لیلی به محمل نشیند | |
به دنبال محمل چنان زار گریم | که از گریهام ناقه در گل نشیند | |
خلد گر به پا خاری، آسان برآرم | چه سازم به خاری که در دل نشیند؟ | |
پی ناقهاش رفتم آهسته، ترسم | غباری به دامان محمل نشیند | |
مرنجان دلم را که این مرغ وحشی | ز بامی که برخاست مشکل نشیند | |
عجب نیست خندد اگر گل به سروی | که در این چمن پای در گل نشیند | |
بهنازم به بزم محبّت که آنجا | گدایی به شاهی مقابل نشیند | |
طبیب، از طلب در دو گیتی میاسا | کسی چون میان دو منزل، نشیند؟ |
پینوشت[ویرایش]
منابع[ویرایش]
این یک مقالهٔ خرد پیرامون افراد است. با گسترش آن به ویکیپدیا کمک کنید. |