علی شریعتمداری

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو
علی شریعتمداری
شناسنامه
زادروز ۱۳۰۲
زادگاه شیراز، ایران
فعالیت‌ها عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی
دین اسلام شیعه
فارغ‌التحصیل از کارشناسی فلسفه را از دانشگاه تهران
کارشناسی ارشد از دانشگاه میشیگان
دکترا از دانشگاه تنسی
وزیر فرهنگ و آموزش عالی
از ۱۳۵۷ تا ۱۳۵۸
بعد از
قبل از
?
حسن حبیبی

علی شریعتمداری وزیر فرهنگ و آموزش عالی در دولت موقت مهدی بازرگان بوده‌است.[۱] وی همچنین عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی می‌باشد. دکتر شریعتمداری از اعضای شورای مرکزی حزب مردم ایران بوده که پس از انقلاب دیگر در این حزب فعالیتی نکرد.

وی مدرک کارشناسی فلسفه را از دانشگاه تهران، کارشناسی ارشد را از دانشگاه میشیگان و دکترا را از دانشگاه تنسی دریافت نموده‌است.

وی استاد سابق دانشگاه شیراز و دانشگاه اصفهان است و هم اکنون عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد می‌باشد.

دکتر علی شریعتمداری تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در شهر شیراز به پایان رسانید و موفق به اخذ درجه لیسانس در دو رشتهٔ فلسفه و علوم تربیتی در سال ۱۳۳۲ و علوم قضایی در سال ۱۳۳۵ شد. وی کارشناسی ارشد رشته آموزش متوسطه را در سال ۱۳۳۶ از دانشگاه میشیگان و دکترای فلسفه، تعلیم و تربیت و برنامه‌ریزی درسی را در سال ۱۳۳۸ از دانشگاه تنسی دریافت کرد.

دکتر شریعتمداری خدمات آموزشی خود را از آموزش و پرورش آغاز کرد و طی سال‌های ۱۳۲۱ تا ۱۳۲۸ به عنوان آموزگار و از سال ۱۳۳۰ لغایت ۱۳۳۵ به‌عنوان دبیر به تدریس پرداخت. وی از سال ۱۳۳۹ به عنوان دانشیار علوم تربیتی دانشگاه شیراز و از سال ۱۳۴۳ به عنوان استاد علوم تربیتی دانشگاه اصفهان به تدریس مشغول شد و طی سال‌های ۱۳۴۴ تا ۱۳۴۶ به عنوان استاد مدعو در دانشگاه‌های ایندیا و تنسی نیز به تدریس مشغول بود. دکتر شریعتمداری از سال ۱۳۵۸ تاکنون استاد تعلیم و تربیت در دانشگاه تربیت معلم تهران است.

از اهم سمت‌های اجرایی دکتر شریعتمداری سرپرستی دانشکده علوم تربیتی دانشگاه اصفهان، عضویت در ستاد انقلاب فرهنگی، سرپرستی گروه علوم انسانی شورای عالی انقلاب فرهنگی، سرپرستی گروه‌های برنامه‌ریزی در شورای عالی برنامه‌ریزی، کمیته علوم تربیتی، شورای خبرگان بدون مدرک، و عضویت در هیئت مرکزی گزینش استاد، شورای آموزش و پرورش، و ریاست فرهنگستان علوم جمهوی اسلامی ایران بوده است. دکتر شریعتمداری همچنین عضو شورای پژوهش‌های علمی کشور، سرپرست مؤسسه تحقیقات تربیتی دانشگاه تربیت معلم و عضو شورای پژوهشی دانشگاه اصفهان بوده است. وی سابقه عضویت در هیئت رئیسه انجمن‌های ایرانی تعلیم و تربیت، فلسفه تعلیم و تربیت، و نیز انجمن روانشناسی ایران را دارد. دکتر شریعتمداری مدال درجه یک علمی و نشان درجه یک تعلیم و تربیت جمهوری اسلامی ایران را نیز دریافت کرده است و مدیر مسئول چهار مجله علمی بوده است.

دکتر شریعتمداری مؤلف ۲۴ جلد کتاب، مترجم ۶ عنوان کتاب، مؤلف ۷۰ عنوان مقاله علمی، اجتماعی، فرهنگی، مذهبی و مترجم ۱۸ مقاله و مجله علمی بوده است. از جمله آثار استاد می‌توان به کتاب‌های آموزش در حوزه و دانشگاه، روشنفکر کیست، تعلیم و تربیت اسلامی، جایگاه علوم انسانی در تولید علم، چگونگی ارتقاء سطح علمی کشور، نقد و خلاقیت در تفکر، نقد آرا برخی از دانشمندان معاصر، تعالیمات حضرت علی (ع) و نظر شهید مطهری، و سیاست و خردمندی اشاره کرد.

ویژگی ممتاز دکتر شریعتمداری، همراهی همیشگی فعالیت علمی، مذهبی و سیاسی ایشان از ابتدای جوانی تاکنون بوده است.

منابع[ویرایش]

  1. «دولت و انقلاب (۱)». روزنامه ایران، ۳۱ تیر ۱۳۸۱. 


دولت نخست موقت جمهوری اسلامی ایران
نخست وزیر: مهدی بازرگان
وزیران
ر. وزیر وزارت‌خانه ر. وزیر وزارت‌خانه
۱ شکوهیرجایی آموزش‌ و پرورش ۱۰ طاهری راه و ترابری
۲ اسلامی پست ۱۱ احمدزاده صنایع و معادن
۳ اردلانبنی‌صدر دارایی ۱۲ شریعتمداریحبیبی آموزش عالی
۴ سنجابییزدی امور خارجه ۱۳ فروهراسپبهدی (کفیل) کار
۵ صدر بازرگانی ۱۴ حاج‌سیدجوادیصباغیان کشور
۶ سامی بهداری ۱۵ کتیرایی‌‏‎ مسکن
۷ میناچی تبلیغات و جهانگردی ۱۶ معین‌فر نفت
۸ ایزدی کشاورزی ۱۷ تاج نیرو
۹ مبشریحاج‌سیدجوادی دادگستری ۱۸ مدنیریاحیچمران دفاع
وزیران مشاور
ر. وزیر مشاور وزارت مشاور ر. وزیر مشاور وزارت مشاور
۱ معین‌فرعزت‌الله سحابی برنامه و بودجه ۳ بنی‌اسدی امور اجرایی
۲ یدالله سحابی طرح‌های انقلاب ۴ داریوش فروهر سرکشی به استان‌ها
معاونان نخست وزیری
ر. معاون معاونت ر. معاون معاونت
۱ یزدیچمران امور انقلاب ۳ سمیعی محیط زیست
۲ امیرانتظامطباطبایی سخنگوی دولت ۴ شاه‌حسینی تربیت بدنی