اندرز خسرو قبادان
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
اندرز خسرو قبادان اندرزنامهٔ کوتاهی از خسرو انوشیروان پسر قباد است که در متون پهلوی به چاپ رسیده و دربردارندهٔ سخنانی است که انوشیروان به روایت این متن هنگام مرگ برای مردم جهان بیان داشتهاست. آغاز متن دربارهٔ بیارزشی جهان مادی است (بند ۱). سپس اندرزهایی خطاب به جمع در همین زمینه میآید. از بند ۸ تا ۱۰ اندرزها خطاب به فرد (به صیغهٔ دومشخص مفرد فعل امر) است. در پایان اندرز دیگری خطاب به مردم است (هر کس باید بداند...) و در آن سؤالاتی مطرح شده و بلافاصله خود به آنها به صیغهٔ اولشخص مفرد فعل مضارع (من میدانم که...) پاسخ دادهاست. این اندرزنامه نیز اساساً از نوع اندرزنامههای دینی است. این متن به فارسی ترجمه شدهاست. [۱]
پانویس[ویرایش]
- ↑ تفضلی، احمد، ص ۱۸۷
منابع[ویرایش]
تفضلی، احمد، و به کوشش آموزگار، ژاله. تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام. تهران: انتشارات سخن، ۱۳۷۶ ISBN 964-5983-14-2
|