وی زنی ادیب و دانش دوست، هنرمند و هنرپرور بود. به ادبیات فارسی و عربی علاقه فراوان داشت و قرآن را حفظ بود. خط‌های نستعلیق، نسخ و شکسته را نیک می‌نوشته و کتب بسیار به نام او تألیف کرده‌اند. وی گاه شعر می‌سروده و در بدیهه چیره‌دست بود. سبک شعر او سبک هندی است.
از نوشته‌های او می‌توان به کتاب زیب‌المنشآت اشاره کرد. در شعر «مخفی» تخلص می‌کرد. این بیت را از او می‌دانند:
درسخن مخفی شدم مانند بو در برگ گل
میل دیدن هرکه دارد در سخن بیند مرا
زیب‌النسا به دلیل مناعت طبع تا پایان عمر به ازدواج تن در نداد. مزار وی در دهلی است.
