فقیر شیرازی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
میرزا علی اصطهباناتی شیرازی ملقب به معین الشریعه مشهور به فقیر شیرازی یا فقیر اصطهباناتی، زادهٔ سوم شعبان در استهبان (۱۲۹۶-۱۳۵۱ قمری/ ۱۲۵۶-۱۳۱۰ خورشیدی)، فرزند میرزا محمدباقر واعظ اصطهباناتی، خطیب، ادیب و شاعر قرن سیزدهم، متخلص به فقیر که به ادبیات فارسی و عرب اشراف داشته و بیشتر آثارش را به پیروی از سعدی سروده است. آثار او درونمایه عرفانی اخلاقی و حکمی دارد. وی در شیراز می زیسته و به زراعت اشتغال داشته و در بزرگترین مسجد شیراز (مسجد نو) به وعظ و خطابه می پرداخته است.[۱]
از خود وی چنین نقل شده است: اول شعری را که گفتم در سن پانزده سالگی در ارض اقدس در شهر مشهد در مجمع جمعی از اهل ادب، رباعی معروف خوانده شد:
- دل گفت مرا علم لدنی هوس است
- تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
- گفتم که الف، گفت دگر گفتم هیچ
- در خانه اگر کس است یک حرف بس است
فقیر را از مضمون آن خوش آمد. دوست داشتم جوابی گفته باشم، گفتم:
- ای دل چو تو را وصال جانان هوس است
- زین پس به تو این عالم امکان قفس است
- خود را نفسی رسان به صاحب نفسی
- هر چت هوس است دان که آن یک نفس است
آثار[ویرایش]
- خانقاه: مثنوی عرفانی و اخلاقی به پیروی از بوستان سعدی؛ وی این کتاب را در اواخر دوره قاجار سروده است و شامل یک دیباچه و چهار باب (خلوت، سکوت، جوع و سهر) است که هر باب آن ده فصل دارد (۴۰ فصل). هر فصل پس از بیان مبانی، حکایاتی را هم دربر دارد و به نظمی سلیس و ساده است. خود این کتاب را چنین توصیف کرده است:
به فکرت بسازم یکی خانقاه | که هر بیدلی را شود جایگاه |
- این کتاب با این بیت آغاز می شود[۲]:
به نام خدا آورم خامه را | بَرَم در نگارش من این نامه را | |
خدایی که بایسته فرتاش[۳] هست | نهان است و بر هر دلی فاش هست |
- باب اول آن (باب خلوت) اینگونه شروع می شود[۴]:
دمی آخر ای دل به خلوت گرای | که دانا گزیند ز خلوت سرای | |
چو حق روی از خلق پوشیده دار | به خلوت طلب از دل خود مدار | |
پری وار از خلق بیگانه شو | چو پروانه در عشق، دیوانه شو |
- شعر پایانی کتاب با ماده تاریخ آن (پایان کتاب سال ۱۳۴۷ قمری)[۵]
به توفیقت ای کردگار قدیر | به پایان رسید این کتاب فقیر | |
...به تاریخش این بیت آمد گواه | بلند از فقیر آمد این خانقاه |
- خرابات: وی این اثر را به پیروی از کتاب گلستان سعدی نگاشته است. گلستان هشت باب است ولی این کتاب چهار باب دارد. این چهار باب به چهار عنوان اخلاق یعنى: «حکمت، شجاعت، عفت و عدالت» اختصاص يافته و براساس همين چهار باب است که کتاب مشهور اخلاق ناصرى خواجه نصيرالدين طوسى نيز بنياد نهاده شده است.[۶]
- گنج فقیر: به استقبال از غزلیات سعدی (طیبات)
- دیوان فقیر: مجموعه همه اشعار اوست.[۷]
منابع[ویرایش]
- خانقاه، فقیر شیرازی؛ مصحح: منوچهر دانش پژوه، تهران: مرکز نشر میراث مکتوب، ۱۳۷۹.