منطقی رازی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
ابومحمد منصور بن علی شناخته‌شده به منطقی رازی شاعر سده چهارم هجری و از شاعران پیشگام در عراق عجم است. او هم‌دوره با صاحب بن عَبّاد وزیر ایرانی بود. او میان سال‌های ۳۶۷ تا ۳۸۰ ق درگذشته‌است. نمونه‌ای از شعر او در پی می‌آید.
| نگاری سمن‌بوی و ماهی سمن‌بر | لبش جای چان و رخش جای آذر | |
| بهار بتان است و محراب خوبی | به روی دلارام و زلفین دلبر | |
| بدان چنبرین زلف و بالای سروین | ز چنبر کند سرو و از سرو چنبر | |
| شنیدم که در خُلد کژدم نباشد | چرا با رخ توست دایم مجاور؟ |
منابع[ویرایش]
- محمد دبیرسیاقی، پیشاهنگان شعر پارسی، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی
