زبانهای آلتایی
Altaic | |
---|---|
(controversial) | |
پراکندگی جغرافیایی: | East, North, Central, and غرب آسیا and اروپای شرقی |
خانواده زبان: | Altaic |
تقسیمات: | |
ISO 639-2 and 639-5: | tut |
زبانهای آلتایی یک خانواده زبانی پیشنهادی (یعنی به صورت فرضیه)(شامل زبانهای ترکی، مغولی، تونگوزی، ژاپنی و کرهای) می باشد.[۱]
زبانهای این خانواده را که در اوراسیا رواج دارند، به سه شاخه ترکی، مغولی و تنگوسی تقسیم میکنند:
۱-ترکی: شامل زبانهای اویغوری قدیم و جدید، تاتاری، ترکمانی، قرقیزی، ازبکی، یاکندی (یاقوتی)، جغتایی ، ترکی آذربایجانی و ترکی عثمانی (آناتولیایی)است.
ترکی عثمانی در بین تمام زبانهای این شاخه گسترش وسیع ادبی یافته و تعداد بسیاری از لغات عربی و فارسی وارد این زبان شده است؛
همچون Beyaz (بیاض = سفید)، Garip (غریب)، Mutfak (مطبخ = آشپزخانه)، Kader (قدر = سرنوشت)، Pir (پیر = صاحب طریقت)، Sulta (سلطه)،Kervan (کاروان)، Turunç (ترنج)، Nar (انار)، Damat (داماد) [۲]
۲-مغولی: این شاخه شامل زبانهای قبایل قلموق و پوریات است.
۳-تنگوسی: این شاخه شامل زبانهای مردم منچوری است.
زبانهای آلتایی در ناحیهای وسیع از آناتولی تا ترکستان چین و مغولستان رواج دارد.
برخی زبانهای ژاپنی و کرهای را هم با این خانواده مرتبط میدانند. ولی زبانشناسان در این مورد نظر یکسانی ندارند. همچنین، در گذشته زبانهای آلتایی و زبانهای اورالی را بخشهای خانوادهٔ بزرگتر آلتایی-اورالی میدانستند که اکنون بر اساس پژوهشهای نوین این نظریه از اعتبار افتاده و کاملاً منسوخ شده است.[۳] زبانهای ترکی با ۲۹ شاخه مستقل بزرگترین و متنوعترین گروه از زبانهای آلتایی را تشکیل میدهند.
زبانهای آلتایی، در مناطق وسیعی از جهان، از آسیای مرکزی و آناتولی گرفته تا مغولستان و غرب چین گویشورانی دارند.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ Georg et al. 1999: 73-74
- ↑ فرهنگ جامع ترکی استانبولی به فارسی
- ↑ cf. e.g. Georg et al. 1999
- دانشنامه بریتانیکا
- ویکیپدیای انگلیسی
|