غیر داستانی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
غیر داستانی محتوایی (اغلب به شکل روایت) است که خالق آن با نیت خیر، برای حقیقت یا درستی وقایع، اشخاص، و/یا اطلاعات ارایه شده مسوولیت می‌پذیرد.[۱] در مقابل، داستانی که آفریننده اش صریحاً این که اثر به واقعیت اشاره دارد را بازمی‌گذارد معمولاً به عنوان ادبیات داستانی طبقه‌بندی می‌شود.[۱][۲] غیر داستانی که می‌توان آن را به طور عینی یا غیر عینی ارایه کرد به طور سنتی یکی از دو شاخه‌ای اصلی روایت (و مشخصا نثر نگاری است),[۳] شاخهٔ سنتی دیگر داستانی است، که در مواجهه با اطلاعات، اشخاص و شخصیت‌هایی که انتظار می‌رود تا حدی یا تا حد زیاد ذهنی باشند با غیر داستانی در تضاد قرار دارد.
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Farner, Geir (2014). "Chapter 2: What is Literary Fiction?". Literary Fiction: The Ways We Read Narrative Literature. Bloomsbury Publishing USA.
- ↑ Culler, Jonathan (2000). Literary Theory: A Very Short Introduction. Oxford University Press. p. 31.
Non-fictional discourse is usually embedded in a context that tells you how to take it: an instruction manual, a newspaper report, a letter from a charity. The context of fiction, though, explicitly leaves open the question of what the fiction is really about. Reference to the world is not so much a property of literary [i.e. fictional] works as a function they are given by interpretation.
- ↑ "Non-fiction". Oxford Dictionaries. Oxford University Press, 2015.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «Non-fiction»، ویکی‌پدیای انگلیسی، دانشنامهٔ آزاد (بازیابی در ۱۶ سپتامبر ۲۰۱۶).
پیوند به بیرون[ویرایش]
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ غیر داستانی موجود است. |
