نئو کنفوسیانیسم
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نئوکنفوسیانیسم یا مکتب نوکنفوسیانیسم، نسخهٔ متأخرتر و تغییریافتهٔ آیین کنفوسیانیسم است و البته از مبدأ خود (کنفوسیانیسم) بسیار فراتر رفته‌است.
این آیین از زمان سلسلهٔ سانگ شروع به گسترش کرد و در اواخر سلسلهٔ مینگ تقریباً کامل شد. ریشه‌های آن را می‌توان در اوایل سلسلهٔ تانگ، به ویژه در تعالیم تَنگ زی تیان مشاهده کرد.
این آیین تأثیر عمده‌ای بر کشورهای شرق آسیا، از جمله چین، ژاپن، کره و ویتنام گذاشته‌است. زو زای را بزرگ‌ترین استاد نئو کنفوسیانیسم در سلسلهٔ سانگ و وانگ یانگ‌مینگ را بزرگ‌ترین استاد در سلسلهٔ مینگ می‌دانند، اما ضدیت‌ها و ناسازگاری‌هایی میان مکتب زای و وانگ وجود دارد.
