آسیاب یا آش (آس) همانطور که به گویش محلی آن را می‌نامند، ابتکاری جالب و بسیار شگفت انگیر از دوران پیشین در منطقه بستکهرمزگان رواج داشته بوده‌است. آسیاب دوسنگ گرد و مسطح روی هم نهاده و سنگ پائینی در میان میلی آهنین و یا چوبین از سوراخ میان سنگ پائینی در گذشته و سنگ زبَرین به نیروی آب می‌چرخد و دانه‌ها را خرد می‌کند وآرد می‌سازد. آسیابها در پائین پل بند جای دارند و چاههای مخزن انباشت انرژی آب و شبکه آبرسانی به آسیابها در دل صخره طبیعی یا جدول در دو سمت محور رودخانه کنده و جا سازی شده‌اند. جند آسیاب در منطقه من جمله آسیاب دومن، جو و گندم شهروندان بستکی و بخش‌های توابع و روستاهای دور و نزدیک پیرامون آنرا با بهره گیری از انرژی آب، آرد می‌کرده‌اند.[۱][۲]
از چندی پیش، با متروک شدن آسیابهای قدیمی، گردش آب در این مجموعه صنعتی از کنترل خارج شده و اینک در اغلب مجاری فرسوده این شبکه صنعت به هرز می‌رود. پس آب آسیابها از کار افتاده بصورت آبشارهای زیبائی از جای جای صخره بیرون می‌ریزد که جذابیت چشمگیری دارد، مانند آبشار آسیاب دومن که جذابیت خاصی دارد. این آسیاب در جنوب غریی روستای گُتاو واقع می‌باشد.[۱][۳]
ایران
