براهین وجودی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو

براهین وجودی دسته‌ای از براهین اثبات وجود خدا هستند.[۱] اقامه این برهان از تلاش‌هایی است که گفته می‌شود نخستین بار ابوعلی سینا، فیلسوف مسلمان ایرانی در جهت مسئلهٔ اثبات وجود خدا به عمل آورده‌است٬. این برهان در میان فلاسفه اسلامی بیش از سایر براهین مورد توجه قرار گرفته‌است؛ به طوری که برای نمونه محقق طوسی در کتاب «تجرید العقاید» در اثبات وجود خداوند، تنها به صورتی از آن بسنده مینماید:

اگر موجود (که در تحقق آن شک نیست) واجب‌الوجود بالذات باشد، مطلوب ما ثابت است، و اگر چنین نباشد، مستلزم وجود واجب بالذات است، تا دور و تسلسل لازم نیاید.[۲]

تقریرهای بسیار گوناگونی در گروه براهین وجودی قرار می گیرند.این براهین را در نگاه کلی می توان به چهار گروه تقسیم نمود:

  • بر مبنای تعریف خدا
نوشتار اصلی: برهان آنسلمی
  • بر مبنای امکان وجود(امکان ماهوی)
نوشتار اصلی: برهان سینوی
  • بر مبنای امکان وجود(امکان فقری)
نوشتار اصلی: برهان امکان فقری
  • بر مبنای اصالت وجود
نوشتار اصلی: برهان صدیقین
  • برهان وجودی پراس
تندیس شانکارا

اخیراً تقریر بسیار متفاوتی از برهان، توسط الکساندر پراس، استاد دانشگاه بایلور، بیان شده‌است. او این تقریر را بر مبنای نظرات شانکارا فیلسوف قدیم هند، پایه‌ریزی کرده‌است.

پانویس[ویرایش]

  1. Steve A. Johnson (1984), "Ibn Sina's Fourth Ontological Argument for God's Existence", The Muslim World 74 (3-4), 161–171.
  2. کشف المراد، مقصد سوم، فصل اول.

منابع[ویرایش]

  • مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «برهان وجودی»، ویکی‌پدیای انگلیسی، دانشنامهٔ آزاد (بازیابی در ۷ آوریل ۲۰۱۰).
  • محمد ایلخانی. تاریخ فلسفه در قرون وسطی و رنسانس. تهران: سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاهها، ۱۳۸۶. 
  • مرتضی مطهری. مجموعه آثار، جلد ۶. تهران: انتشارات صدرا، ۱۳۸۸. 
  • برهان امکان و وجوب

پیوند به بیرون[ویرایش]