پیامدگرایی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پیامدگرایی (یا نتیجه‌گرایی، غایت‌گروی) دیدگاهی درباره اخلاق است که در هر عملی باید به عواقب و پیامدهای آن نگریست و دید چه آثار و عواقبی به دنبال دارد.[۱]
برای مثال، اگر فرض این باشد که هدف اخلاق: (الف) گسترش خوشبختی و خلاصی از درد یا (ب) ایجاد بیشترین مقدار آزادی ممکن در جهان یا (پ) ادامه بقای گونه ما است، در این صورت پیامدگرایی پذیرفته شده‌است. اگرچه این سه دیدگاه درباره نوع پیامد دلخواه با هم تفاوت دارند هر سه درباره اهمیت پیامد موافقند.[۲]
پیامدگرایی بر دو اصل مبتنی است:
- اینکه عمل درست یا غلط است فقط به نتیجه عمل بستگی دارد.
- هرچه عملی پیامد خوب بیشتری به بار بیاورد عمل بهتر یا درست‌تری است.[۳]
سودمندگرایی جان استوارت میل یا جرمی بنتام نمونه‌های شناخته‌شده پیامدگرایی هستند. در مقابل اخلاق وظیفه‌گرا یا نظریه‌های وظیفه‌گرایی جان لاک و امانوئل کانت نمونه‌های ناپیامدگرایی هستند.
منابع[ویرایش]
پیوند به بیرون[ویرایش]
- Consequentialism در دانشنامه فلسفه استنفورد
- Consequentialism در دانشنامه اینترنتی فلسفه
 |
این یک مقالهٔ خرد فلسفه است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
