رضوانشهر (تیران و کرون)
رضوانشهر اسفیدواجان (شامل محله میان و محله پایین) و اران |
|
---|---|
کشور | ایران |
استان | اصفهان |
شهرستان | تیران و کرون |
بخش | مرکزی |
سال شهرشدن | ۱۳۶۶ |
مردم | |
جغرافیای طبیعی | |
ارتفاع از سطح دریا | ۱۸۸۰ متر |
اطلاعات شهری | |
پیششماره تلفنی | ۰۳۱ |
رضوانشهر[۱] شهری است در بخش مرکزی شهرستان تیران و کرون استان اصفهان ایران. این شهر در ابتدای جاده تیران-سامان قرار گرفته و مرکز دهستان رضوانیهاست. این شهر از به هم پیوستن روستای اسفیدواجان (شامل محله میان و محله پائین) و اران به وجود آمدهاست. صنعت سنگ در این منطقه جایگاه ویژهای دارد و بسیاری از ساکنان آن به حرفه تولید سنگهای تزئینی و ساختمانی اشتغال دارند و شهرک صنعتی تخصصی در این منطقه فعال است.
مختصات جغرافیایی[ویرایش]
از آن جا که در کتابها و نقشهها روستاهای این شهر به تفکیک آمدهاند؛ برای دانستن طول و عرض جغرافیایی این شهر، طول و عرض جغرافیایی دو روستای اران و اسفیدواجان در زیر میآید.
اسفیدواجان - طول جغرافیایی ۵۱ درجه و ۰۶ دقیقه شمالی - عرض جغرافیایی ۳۲ درجه و ۴۲ دقیقه عرض شرقی - ارتفاع از سطح دریا ۱۸۸۰ متر[۲]
در حقیقت اسفیدواجان دو بخش سفلی و علیا دارد که در خود محل، به اسفیدواجان سفلی محله پائین و به اسفیدواجان علیا محله میان میگویند و دلیل این امر این است که قنات هر دو محله یکی است و در گذشته به محله میان و قلعه، جوی بالا نیز گفته میشد و همچنین از نظر ثبتی هر دو محل در یک پلاک ثبتی میباشند و همچنین اشتراکات فرهنگی و ریشه خانوادگی میان دو محل غیرقابل انکار میباشد علیرغم این که محله بالا از نظر جغرافیای با محله اران نزدیکتر است (چسبیده است).
اران - طول جغرافیایی ۵۱ درجه و ۰۵ دقیقه شمالی - عرض جغرافیایی ۳۲ درجه و ۴۴ دقیقه عرض شرقی[۳]
تاریخ[ویرایش]
رضوانشهر شهری است در بخش مرکزی شهرستان تیران و کرون استان اصفهان ایران.
رضوانشهر (اصفهان) رضوانشهر شهري است در بخش مرکزي شهرستان تيران و کرون استان اصفهان ايران.
اين شهر در ابتداي جاده تيران-سامان قرار گرفته و مركز دهستان رضوانيه است. از توابع آن ميتوان به روستاهاي اران و اسفيدواجان و محلهپايين اشاره کرد. صنعت سنگ در اين منطقه جايگاه ويژه اي دارد و بسياري از ساکنان آن به حرفه توليد سنگهاي تزئيني و ساختماني اشتغال دارند و شهرک صنعتي تخصصي در اين منطقه فعال است.
نام گذشته رضوانشهر اران بوده و روستاي اسفيدواجان از قديم الايام جزئي از توابع آن محسوب مي شده نام اران از قدمت تاريخي زيادي برخوردار است و محققين بر اين اعتقادنداين نام ريشه كلمه ايران و همخانواده با كلمات آريا و آرين است كه در زبان پارسي پهلوي به معني "مكان انسانهاي شريف" بوده و نام ايران نيز ماخوذ از آنست همچنانكه نام شهرستان تيران ماخوذ از نام كشور توران است كه در راستاي مخاصمه با فرهنگ غني اران بوجود آمده و شكل گرفته
صاحبنظران حوزه جامعه شناسي تاريخي متفقا بر اين باورند كه:
1- از مجموعه اين محدوده هاي جغرافيايي ابتداعا روستاي اران پا به عرصه وجود نهاده است و پس از آن شهرستان تيران و در مقابله با فرهنگ اران و ارانيان رشد كرده و در تعامل و اصطكاكات منطقه اي نام توران و در شكل تغيير يافته آن تيران را به خود گرفته كه خصومت ماندگار كشورهاي ايران و توران را در صحنه تاريخ اساطير آريايي تداعي مي كند
2- متعاقب تولد فرهنگ و تمدن در منطقه اران تاثير اين فرهنگ غني بر كوچ نشينان و كوليهايي كه در آن منطقه جغرافيايي تردد داشتند آنها را بر آن داشت تا تحت لوا و ضعامت فرهنگ غني و مستولي ارانيان ديه ها و روستاهايي در اطراف اران بنا كنند كه از آن جمله مي توان به اسفيدواجان و محله پايين وفضل آباد و همچنين حسن آباد اشاره كرد
مکانهای مذهبی و دیدنی[ویرایش]
- مسجد جامع رضوانشهر - در منطقهٔ ۱ (محله پایین).
- امامزاده حسین بن عدنان بن موسی بن جعفر (نامی به شازده حسین) - در منطقهٔ ۲ (اسفیدواجان).
- مسجد باقر العلوم (به گفتهٔ اهالی ۲۵۰ سال قدمت دارد) - در منطقهٔ ۲ (اسفیدواجان).
- مسجد امام حسین (ع) محله قلعه (قدیمیترین محله شهر)
- مسجد رضوانشهر واقع در اسفیدواجان
- مسجد جامع اران (بنا شده در سال ۱۳۱۷ قمری) - در منطقهٔ ۳ (اران).
- مسجد صاحب الزمان - در منطقهٔ ۳ (اران) محلهٔ حسرت آباد است.
- مسجد الزهرا - در منطقهٔ ۳ (اران).
- مصلی نماز جمعه.
- از دیگر مکانهای قدیمی، میتوان به قلعه رضاخان اشاره کرد که در جاده تیران-شهرکرد در سه راهی رضوانشهر واقع شده است. این قلعه با اینکه مالکیت خصوصی دارد، جزو مکانهای میراث فرهنگی به ثبت رسیده است.
منابع[ویرایش]
- ↑ http://gndb.ncc.org.ir/Pages/jpgMaps.aspx?end=SAyeiv1ri2A=
- ↑ فرهنگ آبادیها و مکانهای مذهبی کشور؛ ص ۵۸
- ↑ فرهنگ آبادیها و مکانهای مذهبی کشور؛ ص ۵۲
- فرهنگ آبادیها و مکانهای مذهبی کشور؛ محمدحسین پاپلی یزدی؛ مشهد: بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی؛ بهمن ۱۳۶۷.