جنت‌شهر
 |
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. لطفاً با توجه به شیوهٔ ویکی‌پدیا برای ارجاع به منابع با ارایهٔ منابع معتبر این مقاله را بهبود بخشید. مطالب بیمنبع را میتوان به چالش کشید و حذف کرد. |
| جنت‌شهر | |
|---|---|
| کشور |  ایران |
| استان | فارس |
| شهرستان | داراب |
| بخش | بخش جنت |
| نام(های) قدیمی | ده خیر بالا و پایین |
| سال شهرشدن | ۱۳۷۲ |
| مردم | |
| جمعیت | ۱۱۸۵۲ نفر |
| جغرافیای طبیعی | |
| ارتفاع از سطح دریا | ۱۲۱۴ متر |
جَنَّت‌شَهر، شهری است در جنوب استان فارس و مرکز بخش جنت شهرستان داراب است.[۱]
این شهر در جاده شیراز-بندرعباس (۲۶۰ کیلومتری شیراز) واقع شده و دارای آب و هوایی نسبتاً گرم می‌باشد که در زمستان‌ها بسیار متغیر میشود.در زمستان هوا خیلی سرد می شود و باران های زیادی می بارد و رودخانه های فصلی ایجاد میشود.
مردم این شهر بیشتر باغدار هستند و با باغهای بزرگ پرتقال خود تأثیر زیادی در بازار مرکبات دارند. جمعیت جنت‌شهر در سال ۱۳۹۰ خورشیدی ۱۱۸۵۲ نفر بود.
این شهر دارای مناطق زیاد تفریحی می‌باشد که هر ساله پذیرای تعداد زیای از هم استانی‌ها است. تعدادی از مناطق تفریحی این شهر عبارت اند از (باغ های سر سبز مرکبات، تنگه زیبای خرتنگ (خرچنگ). امامزاده شاه فصل. بوستان بزرگ عمومی و اشکفت میرباقری و قصر دختر و پیرمراد و سرچک و...).
جنت شهر تا ۱۵ سال گذشته ده خیر علیا(بالا) نامیده می‌شد زیرا در مجاورت یک روستای دیگر به نام ده خیر سفلی(پایین) قرار داشته است.
منطقه ی جغرافیایی جنت شهر[ویرایش]
زبان آنها فارسی است و مردم روستاهای اسلام آباد و رکن آباد به زبان عربی صحبت می کنند. دین مردم آن اسلام است و مذهبشان شیعه ی دوازده امامی است. آب و هوای جنت شهر گرم و نسبت به اماکن دیگر شهرستان داراب، معتدل است. محصولات باغی آن عبارت اند از: انواع پرتقال که شاه پرتقال محلی نافی،«والنسیا» و واشنگتنی است. همچنین نارنگی، خرما، انگور، انجیر، نوعی پسته ی وحشی موسوم به «بنه» وانوا لیمو که شامل لیموی شیرازی، محلی، اردنی، پاکستانی و خارگی (منسوب به جزیره ی خارگ) است. سایر محصولات باغی جنت شهر چنین اند: هلو، بکرایی، آلو زرد، آلو، زرد آلو، آلو سیاه، شلیل، گوجه سبز، گوجه ی درختی ونوعی آلو موسوم به «شابلُن». محصولات زراعی آن عبارت اند از: گندم، جو، ذرت، پنبه و صیفی. اب نوشیدنی آن از چاه واب مورد نیاز کشاورزی آن از چاه وچشمه ی «خَرتنگ» یا «آب ده» است. صنایع دستی آن فالی، ماکت، داس وانواع ابزار مورد نیاز کشاورزی و باغداری است. در زمان های گذشته، قسمت های مختلف نوعی کفش ایرانی و موسوم به «گیوه» در این محل ساخته می شد که شامل رویه ی گیوه و بخش کف آن بود. در آن زمان تمام مردم یکی از محله های جنت شهر به تولید و دوختن گیوه مشغول بودند و آن محلّه بر اساس شغل آن ها نام گذاری شده بود.
منابع[ویرایش]
- ↑ اطلس گیتاشناسی استان‌های ایران. تهران: سازمان گیتاشناسی، ۱۳۸۳ خورشیدی.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
