محمدرضا قمشه‌ای

آقا محمدرضا صهبای قمشه‌ای (زاده ۱۲۳۴ق - قمشه اصفهان) فرزند شیخ ابوالقاسم، حکیم و عارف قرن ۱۳ قمری و از حکمای اربعه تهران است که بر مبنای عرفان ابن عربی و مشرب صدرایی تدریس می‌کرد وی از اصفهان به تهران مهاجرت کرد و به همراه استادش سیّد رضی لاریجانی فتح باب عرفانیات در تهران بود. سلسلهٔ اساتیدش به ملاعلی نوری و آقامحمد بیدآبادی و سپس تا ملاصدرا و از وی تا شیخ‌الرئیس ابن سینا می‌رسد.

وی در ۱۳۰۶ق در تهران درگذشت و در ابن گورستان ابن‌بابویه دفن است.

اساتید

• آقا میرزا حسن نوری، استاد حکمت وی
• حاج محمدجعفر لاهیجی (لنگرودی)، نزد وی حکمت آموخت و آموختن شرح فصوص ابن عربی شروع کرد.
• آقا سید رضی مازندرانی (لاریجانی)، نزد وی شرح فصوص ابن عربی به تمامه و عرفان نظری و آثار ابن عربی و صدرالدین قونوی آموخت.

شاگردان

• جهانگیرخان قشقائی،
• آخوند ملامحمد کاشی اصفهانی

آثار

آثار وی در شرح و تبیین عرفان ابن عربی و مشرب صدرایی است. بعضی آثار:

• حواشی بر فص محمدی و فص نوحی و فصوص دیگر
• رساله در شرح اسفار اربعه
• دیوان اشعار با تخلیص صهبا

نمونه شعر

کاخ زرین به شهان خوش که من دیوانه

گوشه‌ای خواهم و ویرانه به عالم کم نیست

منابع

• محمدرضا قمشه‌ای (عارف قمشه‌ای) وبگاه کانون ایرانی پژوهشگران فلسفه و حکمت