دیدومک
| دیدومک | |
|---|---|
 |
|
| دیدومک، Vanellus indicus | |
| وضعیت بقا | |
| طبقه‌بندی علمی | |
| فرمانرو: | جانوران |
| شاخه: | طنابداران |
| رده: | پرنده |
| راسته: | سلیم‌سانان |
| تیره: | سلیمیان |
| سرده: | بادزنک‌ها |
| گونه: | V. indicus |
| نام علمی | |
| Vanellus indicus |
|
دیدومَک (نام علمی: Vanellus indicus یا Hoplopterus indicus) پرنده‌ای با منقار قرمز و پاهای زرد که از حشرات و سایر بی مهرگان تغذیه می‌کند و بصورت جفت جفت مشاهده می‌شود.
دیدومک پرنده‌ای پر سروصداست که در سکوت شب، صدایش حتی از فاصلهٔ یک کیلومتری هم شنیده می‌شود و حدود ۳۳ سانتیمتر طول دارد و همانند سایر آبچلیک سانان در حول و حوش آب‌ها به سر می‌برد.
هنگامیکه فرد انسانی به محل نشستن موقت پرنده نزدیک می‌شود شروع به با دور زدن مکرر به سر آدم و سروصدای زیاد می‌کند.
دیدومک در فرهنگ عامهٔ جنوب ایران[ویرایش]
در فرهنگ عامهٔ مردم جنوب از جمله کوخرد پرنده أی نسبتاً شوم بوده‌است. عده‌ای می‌گویند گذشتگان هر گاه شبها صدای «دیدومک» را می‌شنیدند نشانه‌ای از نحسی و بدشگونی بود و باید مقداری آب بر روی زمین می‌ریختند و عده‌ای دیگر می‌گویند شنیدن صدای «دیدومک» (تِتیوَک) در شب نشانه‌ای است از تولد نوزادی در حوالی. اما حالا که کسی این‌ها را باور ندارد. فقط هنگامی که به «دیدومک» نزدیک می‌شویم می‌توان صدای آن را برای هشدار به سایرین بشنویم یعنی نوعی اعلام وجود غریبه‌ای است در نزدیکی.
در تابستان‌هایی گرم، گاه شب‌هایی آنقدر شرجی می‌شود که قدرت نفس کشیدن را از انسان سلب می‌کند، و گاه آنقدر خشک با چاشنی تشباد[۱] که حتی شبها هم پوست را کباب می‌کند، ولی در هر دو حالت در تاریکی شب و از روی کپر[۲] و سجم[۳] صدای «دیدومک» را می‌شد از دریاچهٔ لمبیر ملکی و ساحل رودخانه مهران به وضوح شنیده شود. گهگاهی صدای تِ تی وَک آن‌ها را دقیقاً از بالای سر و با فاصله‌ای اندک در تاریکی شب احساس می‌شود کرد. شباهت نام این پرنده در فارسی و لهجه کوخردی جالب است و ظاهراً هر دو از صدای آن الهام گرفته شده‌است، عده‌ای آن را «تِ تی وَک» و عده‌ای دیگر «دیی دو مَک» شنیده‌اند. پرنده‌ای بومی جنوب ایران و هرمزگان است، و به گویش محلی (کوخردی) آن را «تِتیوَک» (Tetivak) گویند. به لهجه لری در مناطق کهگیلیویه به آن «تی تی قلندر» و در گویش جنوب استان بوشهر به آن «تی تو وَنگ» می‌گویند.
پانوشتها[ویرایش]
- ↑ تشباد: آتش باد، بادی سوزاننده، گرم و خشک است که در فصل تابستان در استان هرمزگان و استان‌های جنوبی می‌وزد.
- ↑ کَپَر: کلبه‌ای است که از تنه و شاخهٔ درخت نخل و درختان بومی دیگر به منظور نشستن و استراحت بر آن و در زیر سایهٔ آن ساخته می‌شود.
- ↑ سِجَم: همانند کپر ولی کوتاه‌تر از آن و در حدود یک متر است و فقط از سطح بالایی آن برای نشستن و خوابیدن استفاده می‌شود.
منابع[ویرایش]
- پرندگان کوخرد
- الفاضل، عبدالله، فاضل. (طیور فی الکویت) . دارالکویت للطباعة والنشر، الفروانیة، کویت، چاپ اول، سال انتشار ۲۰۰۵ میلادی به (عربی).
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
