کَوی یا کی هم به معنی فرمانروا، پادشاه می‌باشد و هم به معنی دیوان و فرمانروایان بد و دیویسنا. کوی‌ها یا امیران علاوه بر ریاست و زعامت سیاسی، پیشوای روحانی نیز بودند. تنها کوی ویشتاسب بود که به زرتشت پیوست و آئین او را پذیرفت و او را یاری کرد. سایر کوی‌ها و امیران که همزمان با زرتشت یا زمانی نزدیک وی بودند، نه تنها دین را نپذیرفتند بلکه مخالفت هم کردند.
در گات‌ها کوی از برای آمر و پادشاه مطلق آمده است چرا که هم برای امرای مزدیسنا آمده و هم برای امرای دیویسنا. بیشتر با گرهم، کرپن و اوسیج که از دیوان هستند، همگروه است.
در اوستا نام عده‌ای از پادشاهان و نام‌آوران با واژهٔ کوی همراه است. مانند کوی ائیپی ونگهو (کوی اپیوه)، کوی ارشن (کی آرش) کوی ویشتاسب (کی گشتاسب)، کوی هئوسروه (کیخسرو).[۲]
