ایل در جامعه عشایر ایران عبارت است از اتحادیه‌ای سیاسی متشکل از تیره‌ها و طوایف عشایری که به اتکای وابستگی‌های خویشاوندی (نسبی، سببی و آرمانی) و یا در برهه زمانی خاص، بنا به مصالح و ضرورت‌های سیاسی و اجتماعی با هم متحد شده و تشکیل یک ایل را می‌دهند. معمولاً ایلات دارای سرزمین و قلمرو ایلی خاص خود بوده و تحت رهبری و مدیریت شخصی با سمت ایلخان یا ایل بیگ اداره می‌شدند [۱].
واژهٔ ایل از اصل ترکی است و معنای واژگانی آن همراه، رفیق، مردم و جماعت است.[۲] در فارسی واژهٔ ایل را با جمع عربی -ات نیز به صورت ایلات جمع می‌بندند.
