باجلان
باجُولْوَنْد یا باجلان نام یکی از ایلات لر[۱][۲][۳][۴] یا کرد[۵][۶][۷][۸] است که در غرب ایران و شمال شرقی عراق زندگی میکنند.[۶][۹] برخی آنها را لر و برخی کرد دانسته اند.[۱۰] دانشنامه جهان اسلام آن ها را یک ایل لر[۱۱] و دانشنامه ایرانیکا آن ها را کرد دانسته است.[۱۲] در متون تاریخی نام این ایل به صورتهای باجو،[۱۳] باجَلَند،[۱۴] باجالان،[۱۵] بَجوران و بَجِلان نیز آمدهاست. شاخه اصلی باجلانها در منطقه سرپل ذهاب، بن کوره و قورهتو در شمال شهرستان خانقین عراق سکونت دارند. شاخه کوچکتری از آنها در شهرستان موصل، بر کرانه چپ رود دجله سکونت دارند.
باجلانها در ایران[ویرایش]
گویا باجلانها ابتدا در نواحی گیلان غرب و سرپل زهاب ساکن بودهاند اما پس از مدتی به لرستان کنونی کوچ کردهاند. هماکنون باجلانها در غرب ایران، در استان لرستان و شمال استان خوزستان پراکندهاند، این ایل در بخش زاغه، شهرستان خرمآباد، برخی در شهر دورود و گروهی نیز در شهرهای اندیمشک، دزفول و شوش ساکن هستند.[۱۶][۱۷] گروه کوچکی از باجلانها نیز در استان قزوین ساکن هستند.[۶] باجلانها در تاریخ لرستان با نام ایل باجلوند نقش مهمی ایفا کردهاند. ایل باجلوند (باجلان) در لرستان اتحادیهای است از پنج طایفه عمده:
سگوند[ویرایش]
سگوند برگفته از سکا به معنی دلیر و شجاع[۱۸] که از ۴ طایفه دیگر باجلان از لحاظ جمعیت بزرگتر است.[۱۶] نام ایلی پرجمعیت است که گستره سکونتگاه آن از جنوب استان کرمانشاه (منطقه سکاوند)، نواحی مرکزی استان لرستان تا شمال استان خوزستان میباشد.[۱۹] جغرافیای سکونت سگوندها در دوره قاجار تا دشت هُرو در جنوب بروجرد گسترده بوده است.[۱۸] جمعیت ایل به صورت طایفههای کوچک و متعددی گسترش یافته و زندگی میکنند.
گویش سگوندها به عنوان بخشی از باجلانها، زبان باجلانی[۲۰] که یکی از شاخههای زبان کردی است میباشد[۲۱] اما سگوندها هماکنون به زبان لری سخن میگویند.[۱۸][۲۲] هنری راولینسون سگوندها را از ایل باجلوند و خاستگاه آنان را به همراه ایل بیرانوند، موصل عراق میداند و معتقد است بیرانوندها و باجلوندها در قرن دوازدهم یعنی در اواخر حکومت صفویه یا در زمان افشاریه از نواحی موصل به لرستان آمدند.[۲۳]
دین و زبان[ویرایش]
دین[ویرایش]
عدهای از باجلانها به همراه سرلیها و شبکها فرقههای رمزی را تشکیل میدهند که خاستگاه آنها، ادیان قدیمی ایرانی است، هر چند پیروان این فرق بهمنظور کاستن از فشار گروههای دینی- مذهبی اکثریت، به این شایعه که از غلات ( شاخه ها) شیعی مسلک هستند، دامن میزنند.[نیازمند منبع]بقیه آنها شیعه دوازدهامامی و تعدادی سنی شافعی اند.
زبان[ویرایش]
زبان اصلی باجلانها متعلق به زیرشاخه زازا-گورانی از شاخه شمال غربی زبانهای ایرانی است .پژوهشهای زبانشناسان نشانگر این است که این زبان یک زبان مستقل ایرانی است.[۲۴] ولی برخی دیگر آن را در شمار گویشهای زبان کردی قرار میدهند.[۲۱]
نزدیک به همهی باجلانهایی که در ایران زندگی میکنند به جز باجلانهای دشت ذهاب زبان باجلانی را فراموش کرده و به لکی ،لری و کردی صحبت میکنند.
منابع[ویرایش]
- ↑ «باجولوند (باجلان)». دانشنامه جهان اسلام. بازبینیشده در ۲۶ مارس ۲۰۱۶.
- ↑ فیلد، هنری. مردم شناسی ایران. تهران: انتشارات کتابخانه ابن سینا. صفحه 215 و 214.
- ↑ مروی، محمد کاضم. عالم آرای نادری. تهران: محمد امین ریاحی، 1364. صفحه 252.
- ↑ شهاوری شیرازی، عبد الکریم بن علی الرضا. تاریخ زندیه. ارنست بئیر، 1365. صفحه 141.
- ↑ احسان یار شاطر،مجله دانشکده ادبیات دانشگاه تهران،سال پنجم،شماره1و2،مهر و دی1336
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ «KURDISH TRIBES». دانشنامه ایرانیکا. بازبینیشده در ۱۲ فوریه ۲۰۱۵.
- ↑ «باجلان» (انگلیسی). ایرانیکا. بازبینیشده در ۹ فروردین ۱۳۹۰.
- ↑ [۱]
- ↑ «باجلان» (انگلیسی). ایرانیکا. بازبینیشده در ۹ فروردین ۱۳۹۰.
- ↑ «باجلان». دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. بازبینیشده در ۹ فروردین ۱۳۹۰.
- ↑ «باجولوند (باجلان)». دانشنامه جهان اسلام. بازبینیشده در ۲۶ مارس ۲۰۱۶.
- ↑ "BĀJALĀN – Encyclopaedia Iranica". www.iranicaonline.org (in English).
- ↑ عباس عزاوی، عشائر العراق، الکردیة، بغداد، ۱۳۶۶ هجری قمری، ۲/۱۸۴
- ↑ محمدکاظم مروی، عالمآرای نادری، به کوشش محمدامین ریاحی، تهران، ۱۳۶۴، ۱/۲۵۲، حاشیهٔ ۱
- ↑ محمدمهدی استرآبادی، جهانگشای نادری، تهران، ۱۳۶۸، ص ۲۵۱
- ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ «باجُولْوَنْد (باجَلان)» (فارسی). دانشنامه جهان اسلام. بازبینیشده در ۹ فروردین ۱۳۹۰.
- ↑ علی محمد ساکی، جغرافیای تاریخی و تاریخ لرستان، خرمآباد ۱۳۴۳، ص ۱۵۵
- ↑ ۱۸٫۰ ۱۸٫۱ ۱۸٫۲ اردشیر سگوند. «ایل سگوند و پیوند آن با قوم باستانی سکاها». پایگاه مجلات تخصصی نور. بازبینیشده در ۱۳ مارس ۲۰۱۳.
- ↑ «سگوند». لغتنامه دهخدا. بازبینیشده در ۱۳ مارس ۲۰۱۳.
- ↑ چگنی، فرهاد. ایل سگوند، نام و تاریخ آن. کیهان فرهنگی، ۱۳۷۸. ۶۶، ۶۷ پایگاه مجلات تخصصی نور.
- ↑ ۲۱٫۰ ۲۱٫۱ «Kurdish language». Britannica Encyclopedia. بازبینیشده در مارس ۲۰۱۰.
- ↑ «ایلات وطوایف لرستان». وب سایت سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان لرستان. بازبینیشده در ۱۶ مهر ۱۳۸۹.
- ↑ راولینسون، هنری لرزیک. سفرنامه راولینسون: گذر از ذهاب به خوزستان. ترجمهٔ سکندر اماناللهی بهاروند. تهران: ترجم، ۱۳۶۲. ۱۵۲.
- ↑ 1986 "Kurds, Kurdistan. v. -- language," The Encyclopaedia of Islam, Vol. V, pp. 479-80.
- بلو، جویس: گورانی و زازا در "راهنمای زبانهای ایرانی، جلد دوم: زبانهای ایرانی نو، ویراستهٔ رودیگر اشمیت. دیمه (صفحه): ۶–۵۵۵
|
|