میرآباد
 |
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. لطفاً با توجه به شیوهٔ ویکی‌پدیا برای ارجاع به منابع با ارایهٔ منابع معتبر این مقاله را بهبود بخشید. مطالب بیمنبع را می‌توان به چالش کشید و حذف کرد. |
| میرآباد میراوهٔ سه‌رده‌شت[نیازمند منبع] |
|
|---|---|
| کشور |  ایران |
| استان | آذربایجان غربی |
| شهرستان | سردشت |
| بخش | وزینه |
| نام(های) دیگر | میراوی ملاخلیل[نیازمند منبع] |
| مردم | |
| جمعیت | ۱۰۱۴۶ نفر در سال ۱۳۹۰[۱] |
| جغرافیای طبیعی | |
| ارتفاع از سطح دریا | ۱۴۷۰ متر |
| آب‌وهوا | |
| میانگین دمای سالانه | ۱۰ |
| میانگین بارش سالانه | ۳۹۰ |
| اطلاعات شهری | |
| ره‌آورد | انگور، گردو، سیب، عسل، گندم |
| پیش‌شماره تلفنی | ۰۴۴۴۴۳۵ |
| شناسهٔ ملی خودرو | ایران م ۲۷[۳] |
|
<div class="thumbinner" style="width:خطای عبارت: کلمه ناشناخته «px»px;"> 
 میرآباد
|
|
شهر میرآباد یکی از شهرهای مرزی کردنشین شهرستان سردشت در استان آذربایجان غربی است.
جغرافیا[ویرایش]
این شهر در جنوب غربی این استان و امتداد جنوبی ارومیه قرار دارد و با شمال کشور عراق و اقلیم کردستان عراق همسایه است.
شهر میرآباد از شمال با پیرانشهر و از شرق با مهاباد و از جنوب با سردشت و از غرب با شهرهای رانیه و قلعه دیزه در استان سلیمانیه و قسمتی از استان اربیل همسایه است.
این شهر سردشت ۳۰ کیلومتر مرز با کردستان عراق دارد
شهردار آن فریدون یزدانفر می‌باشد
مردم[ویرایش]
 |
این بخش به هیچ منبع و مرجعی استناد نمیکند. |
جمعیت این شهر طبق سرشماری سال ۱۳۹۰ برابر با ۱۰۱۴۶ نفر است.
ایلات و عشایری که در میرآباد زندگی می‌کنند عبارتند از ایل گورک، منگور، مامش همچنین بسیاری از کردهای جنوب کردستان که بیشتر آنها اهل شهرستان قلعه دیزه می‌باشند و در سال ۱۹۹۱ میلادی به دلیل جنگ داخلی به ایران پناه آورده ند تا به حال همچنان در میرآباد زندگی می‌کنند.
مردم این شهر کرد می‌باشند و با لهجه سورانی موکریانی صحبت می‌کنند. مردم میرآباد و حومه به زبان کردی سورانی و با لهجهٔ مکریانی صحبت می‌کنند[۴].
ویژگی‌های توریستی - تجاری و صنعتی[ویرایش]
|
|
این بخش به هیچ منبع و مرجعی استناد نمیکند. |
ناحیه میرآباد به دلیل وجود جاذبه‌های طبیعی – محیطی و مناظر بکر و فوق‌العاده و همچنین آداب و رسوم و ویژگی‌های ناحیه در استان یک محدوده جغرافیایی استثنائی است. جاذبه‌های طبیعی – محیطی از جمله آبشار چکوو، تفرجگاه خدرآباد، پردانان، پرورش ماهی پل گومان، کوهستانهای هه لالاویی در روستای سیونه، دره گرژال در جاده سردشت به میرآباد و پیرانشهر، دشت وزنه در دامنه کوهستانهای قندیل، محوطه تاریخی ساوان در فاصله ۱۲ کیلومتری شهر، پل قلاتاسیان مربوط به دوره سامانیان، گورستان تاریخی واقع در روستای گومان، غار قلاتاسیان در روستای قلاتاسیان و محوطه‌های تاریخی متعدد که هنوز در سطح ناحیه شناسایی و کشف نشده‌اند[نیازمند منبع]، و همچنین جنگلهای حفاظت شدهٔ میرآباد که دارای درختان چند صد سالهٔ بلوط است و محیط گسترده‌ایی را دربر گرفته را می‌توان به عنوان بستر و زمینه ساز رشد و شکوفایی ناحیه در زمینه‌های مختلف اجتماعی و اقتصادی و توریستی دانست.
میرآباد با توجه به زیاد بودن گورستانهای قدیمی اطرافش و اشیائی که در آنها پیدا شده همچون: کوزه‌ها، سکه‌ها، و همچنین پیدا شدن حیوانات درست شده از طلا در روستاهای اطرافش یکی از مکان‌های مربوط به برخی تمدنهای باستانی همچون: مادها ،آشوری‌ها ،ماناها به شمار می‌رود.
تفریحگاه[ویرایش]
- پرورش ماهی پل گومان
- پردانان
- دشت وزنی
- کانی رش
- خدراوی
البته تمام کوه‌های اطراف پوشیده از جنگل و سبزه هستش و تقریباً هر نقطه‌ای آن یک تفریحگاه هست
ارتباطات و راه‌ها[ویرایش]
شهر میرآباد دارای جاده مستقیم با شهرهای ارومیه، سردشت، پیرانشهر می‌باشد.
همچنین میرآباداز راه جاده آسفالته و از طریق مرزهای کیله در شهرستان سردشت و حاج عمران در شهرستان پیرانشهر به کشور عراق و اقلیم فدرال کردستان راه میابد.
منابع[ویرایش]
- ↑ «نتایج سرشماری سال ۱۳۹۰». معاونت برنامه‌ریزی استانداری خراسان جنوبی (به نقل از مرکز آمار ایران)، ۱۹ اردیبهشت ۱۳۹۲. بازبینی‌شده در ۱۹ اردیبهشت ۱۳۹۲.
- ↑ کلباسی، ایران. گویش کردی میرآباد. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، ۱۳۸۵. شانزده. شابک ۹۶۴-۴۲۶-۲۹۱-۳.
- ↑ بانک اطلاعاتی آکو، لیست پلاک‌های خودروهای ایران
- ↑ کلباسی، ایران. گویش کردی میرآباد. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، ۱۳۸۵. یازده. شابک ۹۶۴-۴۲۶-۲۹۱-۳.
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
