مرثیه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو

مَرثیه بطور عام شعر یا سخنی است که در مدح و سوگواری مرده خوانده شود و بطور خاص گونه‌ای گسترده در ادبیات فارسی، عربی و اردو برای بیان مناقب و فصایل وسوگواری امامان شیعیان خصوصاً امام سوم شیعیان و عاشورا است.[۱]

مرثیه واژه‌ایست عربی و به معنای سخن یا شعر یا سرودی است که در غم از دست دادن کسی که مرده‌است خوانده می‌شود. مرثیه بیشتر دربردارنده ستایش از مرده‌است.

مرثیه سرایان[ویرایش]

پانویس[ویرایش]

  1. [نگاهی به سیر مرثیه‌های عاشورایی «نگاهی به سیر مرثیه‌های عاشورایی»]. گلستان قرآن» اردیبهشت ۱۳۸۰ - شماره ۶۱. بازبینی‌شده در ۲۰ فوریه ۲۰۱۲. 

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ معین