وزارت راه و شهرسازی یکی از وزارتخانههای دولت ایران است. در تاریخ ۳۱ خرداد ۱۳۹۰ با رأی مجلس و تأیید شورای نگهبانوزارت راه و ترابری با وزارت مسکن و شهرسازی ادغام شده وزارت راه و شهرسازی را تشکیل داد.
این وزارت مسئول اداره امور حمل و نقل زمینی، دریایی و هوایی در محدوده داخلی کشور و ارتباطات ترابری میان ایران و دیگر کشورهای جهان بود.
هدف وزارت راه و ترابری عبارت بود از پیریزی سیاست جامع و هماهنگ برای ترابری کشور، توسعه، تجهیز، گسترش، نگاهداری و ایجاد تأسیسات زیربنایی آن با توجه به مقتضیات توسعه اقتصادی، اجتماعی و عمرانی و دفاع ملی. بدین ترتیب احداث راههای ارتباطی کشور اعم از زمینی (راه و راهآهن) و راههای آبی و فراهم آوردن وسایل ترابری و تنظیم مقررات استفاده صحیح از آنها- تأمین ترابری کشور جزو هدف اساسی این وزارت محسوب میشد.
ساختار و سازمان وزارت راه و ترابری در طول مدتی که از فعالیت آن میگذشتهاست به دلیل ضرورتهای ملی به دفعات دچار تغییر و تحول گشتهاست. روند این تحول را میتوان به دورههای زیر تقسیمبندی نمود:
در سال ۱۲۹۸ هجری قمری و در دوران سلطنت ناصرالدینشاه وزارت فوائد عامه تأسیس شد و امور مربوط بر احداث راه، پل و راهداری برعهده وزارتخانه مذکور گذاشته شد. این وزارتخانه تدریجاً در سالهای پس از تأسیس به وظائف دیگری مانند تجارت و فلاحت پرداخته که به همین دلیل بعدها به نام فوائد عامه و تجارت و فلاحت تغییر نام یافتهاست. هزینههای راهسازی در این دوران با اخذ «باج راه» که در راهدارخانهها گرفته میشده تأمین میگردید و این مبلغ سالیانه از سه میلیون ریال تجاوز نمیکرد.
از سال ۱۳۰۱ ادارهای به نام «اداره کل طرق و شوارع» در وزارت فلاحت و تجارت و فوائد عامه به منظور اقدام مؤثر برای ساختمان راهها، نگهداری و بهرهبرداری تشکیل گردید. اداره کل طرق و شوارع، راههای کشور را به نواحی مختلف تقسیم و مسئولیتی برای اداره امور تعمیر و نگهداری آنها معین کرد.
در سال ۱۳۰۸ به موجب قانونی که از مجلس شورای ملی گذشت، اداره کل طرق و شوارع به وزارت طرق و شوارع تبدیل شد. با تأسیس وزارت مذکور راهسازی در ایران گسترش یافت و با امکاناتی که تدریجاً فراهم شد برنامهها و پروژههای راهسازی ادامه پیدا کرد.
در تاریخ ۱۶ تیر ۱۳۵۳ بهمنظور اعمال سیاست جامع و هماهنگ برای ترابری کشور و توسعه و تجهیز، گسترش، نگاهداری و ایجاد تأسیسات زیربنایی آن با توجه به مقتضیات توسعه اجتماعی، اقتصادی و عمرانی و دفاع ملی با رعایت قوانین مربوط نام وزارت راه به وزارت راه و ترابری تغییر یافت.
طبق برنامهٔ پنجم توسعه برای کوچکسازی دولت قرار بود که وزارتخانههای دولت از ۲۱ (که پس از تشکیل وزارت ورزش و جوانان به ۲۲ تا رسید) به ۱۷ تا بکاهد. برای همین دولت تصمیم گرفت که فرایند ادغام چند وزارتخانه را آغاز کند؛ از جمله ادغام وزارت راه و ترابری در مسکن و شهرسازی. از این رو ماجرا در هیئت دولت تصویب شد و آمادهٔ ارایه به مجلس.[۱]
پس در آغاز ادغام دو وزارتخانهٔ راه و ترابری و مسکن و شهرسازی در هیئت دولت تصویب شد و وزارت امور زیربنایی نام گرفت. در آن هنگام وزارت راه و ترابری پس از استیضاح وحید بهبهانی هنوز زیر دست رئیسجمهور بود. وی همان وزیر مسکن و شهرسازی علی نیکزاد را به سرپرستی وزارت گماشت و برای وزارت امور زیربنایی به مجلس معرفی کرد.[۲]
در ۴ خرداد ۱۳۹۰ لایحهٔ وظیفهها و اختیارات وزارت را به مجلس دادند.[۳]
۱۱ خرداد مجلس به ادغام وزارتخانههای راه و ترابری، مسکن و شهرسازی و ارتباطات و فناوری اطلاعات رای داد و وزارت امور زیربنایی و ارتباطات رای داد[۴] که شورای نگهبان، چون دولت ادغام وزارت ارتباطات با این دو را تصویب نکردهبود، رد کرد.
در تاریخ ۳۱ خرداد ۱۳۹۰ با تصویب مجلس شورای اسلامی و در ۱ تیر تأیید شورای نگهبان قانون اساسی،[۵] وزارت راه و ترابری با وزارتخانهٔ مسکن و شهرسازی ادغام شد و وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات از او بیرون رفت،[۶] و با تصویب مجلس تغییر نام آن را،[۷] وزارت راه و شهرسازی درست شد. پس همهٔ وظیفههای دو وزارتخانه و وزیرهایشان به وزارت نوین و وزیر او رسید.[۸]
این مقاله هماکنون برای مدتی کوتاه تحت ویرایش عمده است. این برچسب برای جلوگیری از تعارض ویرایشی اینجا گذاشته شدهاست، لطفا تا زمانیکه این پیام نمایش داده میشود ویرایشی در این صفحه انجام ندهید.
این صفحه آخرینبار در ۲۳:۲۲، ۲۹ اوت ۲۰۱۷ (ساعت هماهنگ جهانی) (۰ ثانیه پیش) تغییر یافتهاست؛ لطفا اگر در چند ساعت اخیر ویرایش نشده است، این الگو را حذف کنید. اگر شما ویرایشگری هستید که این الگو را اضافه کرده است، لطفا مطمئن شوید آن را حذف یا با {{در دست ساخت}} جایگزین میکنید.