انسان‌شناسی زبان‌شناختی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو

انسان‌شناسی زبانشناختی (به انگلیسی: Linguistic anthropology) علمی میان‌رشته‌ای است که به چگونگی تأثیر زبان بر حیات اجتماعی می‌پردازد. این رشته شاخه‌ای از علم انسانشناسی است که از تلاش برای مستندسازی زبانهای در حال انقراض سرچشمه گرفته و در طی صد سال اخیر اغلب برای تشریح جنبه‌های گونه‌گون ساختار و کاربردهای زبانی توسعه یافته است.
انسان‌شناسی زبانشناختی بررسی می‌کند که زبان چگونه ارتباطات بشری، اشکال هویت اجتماعی و عضویت در گروه‌های اجتماعی را شکل داده؛ عقاید فرهنگی در مقیاس بزرگ و ایدئولوژی‌ها را سازمان بخشیده؛ و بازنمایی فرهنگی مشترک میان جهان‌های طبیعی و اجتماعی را توسعه داده است.

پارادایم‌ها و موضوعاتِ اصلی[ویرایش]

تحقیقات انسان‌شناسی زبانشناختی معاصر در سه پارادایم صورت می‌پذیرند: «هویت‌های اجتماعی»، «ایدئولوژی‌های مشترک فراگیر» و «ساختمان و کاربردهای روایت در بینا-کنش میان افراد و گروها». موضوعات انسان‌شناختی‌ای که درون این سه پارادایم مورد بررسی قرار می‌گیرند، منجر به ایجاد حوزه‌هایی غنی برای تحقیقات هرچه بیشتر انسان‌شناسان زبانشناختی شده‌اند. از جمله می‌توان به حوزه‌های زیر اشاره کرد:

  1. هویت (Identity)
  2. اجتماعی شدن (Socialization)
  3. ایدئولوژی‌ها (Ideologies)
  4. فضای اجتماعی (Social space)

منابع[ویرایش]

پیوند به بیرون[ویرایش]