زبان‌شناسی حقوقی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
| زبان‌شناسی |
|---|
| نظری |
| توصیفی |
| کاربردی و آزمایشگاهی |
| مقاله‌های وابسته |
زبان‌شناسی حقوقی یا زبان‌شناسی قانونی یا زبان‌شناسی قضایی یا زبان‌شناسی جنایی شاخه‌ای از زبان‌شناسی کاربردی است که به کاربرد دانش و روش‌های زبان‌شناختی در بافت قانون، زبان حقوقی، جرم، بازجویی، محاکمه و رویه قضایی می‌پردازد. عمر این رشته به بیش از سه دهه نمی‌رسد. این رشته نوین حاصل پیوند دو حوزه زبان‌شناسی و حقوق است که با استفاده از ابزارهای زبانی و شواهد زبان‌شناختی به تجزیه و تحلیل کارشناسانه متون گفتاری و نوشتاری می‌پردازد و به پلیس و نظام قضائی در کشف حقیقت در دعاوی حقوقی یا اثبات وقوع یا عدم وقوع جرم در دعاوی کیفری در محاکم کمک می‌کند. از این رو مورد توجه نظام قضایی و پلیس کشورهای مختلف قرار گرفته است.[۱][۲][۳]
منابع[ویرایش]
- ↑ زبان‌شناسی حقوقی» پس از حضور در بازجویی‌های واقعی تدوین شد
- ↑ جرم‌واژه: کشف جرم از طریق زبان‌شناسی حقوقی، جان اولسون، سیروس عزیزی (مترجم)، نگار مؤمنی (مترجم)، ناشر: کتابدار، 1390
- ↑ «زبان‌شناسی حقوقی؛ درآمدی بر زبان، جرم و قانون»، سیروس عزیزی، نگار مؤمنی، ناشر: جهاد دانشگاهی، 1391
