شبه جزیره میانکاله
مختصات: ۳۶°۵۳′۰۰″ شمالی ۵۳°۴۵′۰۰″ شرقی / ۳۶.۸۸۳۳° شمالی ۵۳.۷۵° شرقی
شبهِجزیرهٔ میانکاله شبه جزیرهای است در منتهیإلیهِ جنوبِ شرقیِ دریای خزر، در دوازدهکیلومتریِ شمالِ شهرِ بهشهر واقع در استان مازندران ایران. مساحت آن بیش از شصتوهشتهزار هکتار و ارتفاعِ آن بینِ ۱۵ تا ۲۸متر کمتر از سطحِ دریای آزاد است.[۱] شبهجزیره میانکاله، خلیج گرگان و جزیره آشوراده بخشی از پناهگاه حیات وحش میانکاله میباشند.[۲]
سابقهٔ حفاظت میانکاله به سال ۱۳۴۸ میرسد که به عنوان «منطقهٔ حفاظتشده» تعیین شد. در سال ۱۳۵۴ میانکاله، خلیج گرگان و تالابهای اطراف آن به عنوان یکی از نخستین تالابهای بینالمللی در کنوانسیون رامسر به ثبت رسید و در همان سال درجهٔ حفاظتی آن به «پناهگاه حیات وحش» ارتقا داده شد. یک سال بعد نیز یونسکو آن را به عنوان «ذخیرهگاه طبیعی زیستکره» اعلام کرد.
ارزش زیستمحیطی این منطقه بیشتر به دلیل حضور حدود ۲۰۰ گونه پرنده است. اغلب آنها از پرندگان مهاجر هستند که برای زمستانگذرانی به میانکاله میآیند. البته به علت وجود پوششهای درختچهای و امنیت کافی، محل زیست دائمی قرقاول خزری و دراج نیز میباشد. همچنین پوشش گیاهی و جانوری ویژه و چشم اندازهای طبیعی و متنوع آن به ویژه در منطقه ساحلی، این محدوده را یکی از قطبهای مهم گردشگری در استان مازندران و شمال کشور مبدل کرده است.[۳]
یکی از دلایل اهمیت میانکاله این است که در تمام سواحل جنوبی دریای خزر هیچ منطقهای جز آن وجود ندارد که محیط طبیعی آن در وضعیتی نسبتاً دستنخورده باقی مانده باشد. تمامی سواحل دیگر به طور گسترده با ساختوسازهای انسانی همچون جاده، شهر و روستا و کارخانهها دگرگون شدهاند. به همین دلیل سلامتی این منطقه اهمیت بسیاری در حفظ سلامتی کل دریای خزر دارد. سلامتی نسبی میانکاله موجب شده تا تالابها و سواحل این منطقه علاوه بر پرندگان مهاجر، محل تخمگذاری و زیستگاه اصلی بسیاری از ماهیان دریای خزر نیز باشد، به ویژه کپور و کفال و ماهیان خاویاری. نزدیک به نیمی از خاویار ایران از آبهای این منطقه صید میشود.[۴]
موقعیت جغرافیایی[ویرایش]
میانکاله شبهجزیرهٔ باریکیست که از شمال با دریای خزر، از جنوب با خلیج باریک و کمعمق گرگان و از غرب با تالاب زاغمرز و مرداب لپوی بهشهر همسایه است. در شرق آن آشوراده قرار دارد که با تنگهٔ باریکی به طول کمتر از یک کیلومتر همسایهٔ بندر ترکمن است. مسیر اصلی ورود به میانکاله جادهایست که از نکا به سمت روستای زاغمرز رفته و با عبور از کنار تالاب زاغمرز به میانکاله میرسد.
مساحت میانکاله در حال حاضر حدود ۶۸ هزار هکتار است اما در طول تاریخ با توجه به پیشرویها و پسرویهای آب دریای خزر گاهی کمتر و گاهی بیشتر از این بوده و گاه بخشهایی از آن نیز به جزیره یا جزایری تبدیل شدهاند. میانگین ارتفاع میانکاله ۳۰ متر پائینتر از سطح دریاهای آزاد، و میانگین بارندگی سالیانه آن ۷۱۷ میلیمتر است و در اقلیم گرم ِ مرطوب تا معتدل قرار گرفته است.
در شبهجزیره میانکاله روستا و سکونتگاه دائمی وجود ندارد اما دامداران در بعضی فصول برای چرای دامهای خود به آن میآیند. مشوراده، میانقلعه، قزل شمالی، قزلمهدی و قواسطل از دامداریها و روستاهای سابق این منطقه هستند. در آشوراده هم فقط کارمندان بندرگاه زندگی میکنند.
وجه تسمیه[ویرایش]
نام میانکاله دگرگونشدهٔ نامِ میانقلعه است. در قدیم به این شبه جزیره انجیله و در مقطعی دیگر نیممردان گفته میشد.[۵]
تالاب[ویرایش]
تالاب میانکاله بخشی از این شبه جزیره است و در سوی باختر آشوراده قرار دارد. این تالاب اولین تالاب بینالمللی ثبت شده در فهرست تالابهای کنوانسیون رامسر است. در این تالاب که ۱۰۰ هزار هکتار مساحت دارد ۴۰ گونه پرنده زندگی میکنند. زمینهای آن مجموعهای از شنزارهای ساحلی، زمیانهای باتلاقی، آبگیرها، مرداب جنگلی با پوشش درختچههای گز، جنگل انارستان، بوتههای تمشک و زمینهای پست و گرهافتاده هستند.[۶]
تاریخ[ویرایش]
در دوران قاجار میانکاله و آشوراده مقر راهزنان و دزدان دریایی ترکمن شده بود که از زمین و دریا به کشتیها و قایقها و روستاهای اطراف حملهور میشدند. پس از آنکه در سال ۱۲۵۴ ه.ق قیات خان از رهبران ترکمنهای جعفربای به گرگان هجوم آورده و به غارت و گروگانگیری اقدام کرده و سربازان دولت را به دریای خزر انداخت. محمدشاه قاجار که برای سرکوبی آنها به کشتی جنگی نیاز داشت، دست به دامن روسها شد. روسها هم به آشوراده آمده و بدون درگیری جدی با دزدان و راهزنان به توافق رسیده و با توافق ایران به ساخت پادگان نظامی، بیمارستان و خانه پرداختند و پنج کشتی جنگی را در ساحل مستقر کرده و سپس به بهانه حفظ امنیت کشتیهای تجاری خود و این که وضعیت مالکیت آشوراده در هیچیک از معاهدات دو کشور مشخص نشده، در آن ماندگار شدند. در آن دوران آشوراده اهمیت تجاری زیادی داشت، به طوریکه ترکمنها ۳۰۰ فروند کشتی تجاری در آن داشتند. کشمکش سیاسی و نظامی ایران و روسیه بر سر این جزیره، که در دوران امیرکبیر به اوج خود رسیده بود و گاه به درگیری ترکمنهای حامی ایران و حامی روسیه هم منجر میشد، در نهایت با انقلاب کمونیستی روسیه به پایان رسید و دولت شوروی در قرارداد ۱۹۲۱ متعهد شد تا به اشغال آشوراده پایان دهد.[۷]
حیات وحش[ویرایش]
میانکاله در گذشته از طبیعتی بسیار باشکوهتر و غنیتر از امروز برخوردار بود و علاوه بر پرندگان پرشمار یکی از بهترین زیستگاههای پستانداران بزرگ ایران از جمله ببر خزر نیز به شمار میرفت. ظلالسلطان پسر ارشد ناصرالدینشاه تنها در یکی از قشونکشیهای خود به میانکاله برای سرکوب دزدان و راهزنان که در این منطقه و جزایر آشوراده پناه گرفته بودند از شکار ۳۵ ببر، ۱۸ پلنگ، ۱۵۰ مرال (گوزن بزرگ)، هزار قرقاول، ۶۲ گاو و گاومیش وحشی و تعداد زیادی شوکا (گوزن کوچک) خبر میدهد؛ جالب اینکه او در این آمار حیواناتی که پس از اصابت تیر زخمی شده و گریختهاند را به حساب نیاورده است.
اما امروزه مدتهاست که نسل تمامی این جانداران به جز قرقاول منقرض شده و یکی از دلایل آن نیز همین کشتار عجیب ظلالسلطان و سپاهیانش بوده است. البته دلیل اصلی از بین رفتن پستانداران بزرگ در میانکاله را باید قطع ارتباط این منطقه با سواحل مازندران بر اثر ساخت شهرها و جادهها دانست. چرا که این شبهجزیره کوچک نمیتواند جمعیت پایداری از پستانداران بزرگی چون گوزن و پلنگ را در خود جای دهد. امروزه از بین پستانداران تنها شغال، روباه معمولی، جوجه تیغی، گربه جنگلی، گراز، گربه وحشی، خرگوش صحرایی، تشی، خفاش، جوندگان کوچک، فک دریای خزر و نیز اسبهای وحشیشده، در این منطقه باقی مانده که نسل برخی از همین جانوران هم در تهدید است.
از پرندگان مهاجر که شهرت میانکاله بیشتر از جهت آنهاست؛ انواع مرغابی، غاز وحشی، قوی فریادکش، پلیکان پاخاکستری، فلامینگو، عروسغاز، غاز پازرد، طاووسک، چنگر و مرگونس سفید. فلامینگو، گیلانشاه، چوبپا، اگرت، حواصیل، باکلان، پرلا، خوتکا، زنبورخوار، کاکایی، پرستوی دریایی، فالاروپ، سنقر تالابی، بحری، عقاب دریایی دمسفید و طاووسک میشود. از مهمترین پرندگان بومی میانکاله هم قرقاول خزری، دراج، پیغوی کوچک و چرخریسک دمدراز را میتوان نام برد.
در مجموع ۲۰۷ گونهٔ گیاهی از ۴۶ تیره در میانکاله شناسایی شده که ۱۷ گونهٔ آن از درختان و درختچهها هستند. گیاهان میانکاله با توجه به شرایط خاک منطقه بیشتر از گیاهان آبزی، شندوست و شورپسند به شمار میروند. جنگل بزرگی از انار وحشی و بوتههای تمشک در منطقه دیده میشود که غذا و محل لانه سازی پرندگان منطقه را فراهم میکند. سازیل، ازگیل، داغداغان، سیاهتلو، سپیدار، علف شور، جگن و علف هفتبند از دیگر گیاهان این منطقه است.
منابع[ویرایش]
- ↑ سیمای میراثِ فرهنگیِ مازندران. (ISBN 964-7483-19-8) تهران
- ↑ «پناهگاه حیات وحش میانکاله، ایرانگردی تیشینه».
- ↑ «شبه جزیره میانکاله، ایرانگردی تیشینه».
- ↑ نيمي از پرندگان، اينجا هستند محسن کاظم پور، روزنامه جام جم
- ↑ بیابانهای ایران
- ↑ www.behnews.com
- ↑ گلی، امین. تاریخ سیاسی و اجتماعی ترکمنها. تهران: نشر علم، ۱۳۶۶، صص ۱۴۴-۱۴۶
- ↑ Irna
- لغتنامهٔ دهخدا ← میانکاله.
- بختیاری، سعید. اطلس گیتاشناسی استانهای ایران. چاپ یکم. تهران: مؤسسه جغرافیایی و کارتوگرافی گیتاشناسی، ۱۳۸۳ خورشیدی. ۱۶۸. ISBN 964-342-165-1.
- تالاب میانکاله را بهتر بشناسیم
- Memar, Parya, „New urban Settlements in the ecological context; Miānqāla and its new settlement in the south eastern coasts of Caspian Sea “. In: Sustainable Development of Emerging Settlement Patterns, Berlin 2006: pp. 88-102 ISBN 978-3-7983-2022-2
- www.miyankaleh.com وب سایت پناهگاه حیات وحش میانکاله
|
|