زبان‌های هندوآریایی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
زبان‌های هندوآریایی زیرشاخه‌ای از زبان‌های هندوایرانی است.
به عنوان شرقی‌ترین گروه در زبان‌های هندواروپایی، زبان‌های هندوآریایی توسط حدود پانصد میلیون نفر صحبت می‌شود. متکلمان این زبان‌ها در کشورهای هند، پاکستان، بنگلادش، نپال، و دیگر نواحی هیمالیا، و نیز، در سریلانکا جمع شده‌اند.
تاریخ[ویرایش]
تاریخ پیدایش و گسترش زبان‌های هندوآریایی را دانشمندان به سه مرحله به‌صورت زیر تقسیم کرده‌اند:
- هندوآریایی کهن، که از حدود ۱۵۰۰ قبل از میلاد شروع شده، و تا حوالی ۶۰۰ قبل از میلاد ادامه پیدا کرده است
- هندوآریایی میانه
- هندوآریایی نو. زبان‌هایی مثل هندی، بنگالی، زبان سرائیکی و مراتی از جملهٔ زبان‌هایی هستند که در طی این مرحله هویت‌های متمایز به‌خود گرفته‌اند.[۱]
پانویس[ویرایش]
- ↑ The World's Major Languages, p. ۴۷۰
منابع[ویرایش]
- Comrie, Bernard (ed), The World's Major Languages, Oxford University Press, 1990. ISBN 0-19-506511-5
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
