زبان فارسی در خوزستان شماری از لهجه‌ها و گویشهای باستانی مرتبط با زبان فارسی را دربر می‌گیرد که در استان خوزستان در کشور ایران به آنها صحبت می‌شود. این گونه‌های زبانی بجز زبان فارسی معیار که در میان بسیاری از مردم خوزستان بویژه شهرهای بزرگ و صنعتی رایج است می شود؛ شامل: گویشهای بهبهانی، دزفولی، شوشتری ، رامهرمزی ، قنواتی ، ماهشهری ، گتوندی و لهجه فارسی آبادانی که در برخی دیگر از شهرهای جنوب خوزستان رایج است نیز می‌شود. گویش بختیاری (لر بزرگ) بجز در سوسنگرد و هویزه تقریبا در همه شهرها شنیده می شود ، لری (لر کوچک)در شهرستان اندیمشک و شوش و برخی محلات و روستاهای دزفول تکلم می شود. گویش مردم قسمت جنوب استان خوزستان مانند ماهشهر و هندیجان نیز بندری نامیده می‌شود که با لهجه‌های مختلف خوزستانی مانند بختیاری ، قنواتی ، بهبهانی و گویش بوشهری مرتبط است. بویژه گویشهای بهبهانی، دزفولی، شوشتری ، رامهرمزی ، قنواتی وماهشهری بازمانده گویشهای خوزستان باستان اند که گروههای بسیار گسترده واژگان زبانهای پارسی باستان و خوزی قدیم[۱] در آنها مشاهده می شود. مقدسی در قرن چهارم هجری ..استدلال می کند که فارسی متداول خوزستان فارسی دری بود با اینحال زبان خوزی نیز وجود داشته که شاید لهجه های بختیاری، لری، دزفولی، شوشتری، بهبهانی ، زیدانی و گناوه ای که همه متکلمان در حوزه خوزستان بوده اند{در آن زمان} بخصوص کششی که در برخی الفاظ لهجه های دزفولی و شوشتری شنیده می شود نشانه ای بر زبان خوزی قدیم می باشد [۲]
