بمباران شیمیایی سردشت
|
|||||||
جنگندگان | |||||||
ایران |
عراق |
بمباران شیمیایی سردشت بمبارانی بود که نیروی هوایی عراق از ۷ تیر۱۳۶۶ با استفاده از بمبهای شیمیایی در چهار نقطه پر ازدحام شهر سردشت (از توابع استان آذربایجان غربی) انجام شد. در این حمله ۱۱۰ نفر از ساکنان غیرنظامی شهر کشته و ۸۰۰۰ تن دیگر نیز در معرض گازهای سمی قرار گرفتند و مسموم شدند.[۱]
کشتار غیرنظامیان[ویرایش]
در کتاب «حقوق مخاصمات مسلحانه» نوشتهٔ «شارل روسو» آمدهاست: «جنگ به هیچ وجه رابطهٔ انسان با انسان نیست، بلکه رابطهٔ دولت با دولت است که در این رابطه افراد خصوصی به گونهای اتّفاقی دشمنِ یکدیگر شدهاند و این نه به عنوان دو انسان بلکه به عنوان شهروند، نه به عنوان اعضاء یک میهن بلکه به عنوان مدافع»[۲]
در جریان جنگ غیرنظامیان در آن دخالتی ندارند و بنابراین آثار جنگ هم نباید دامنگیر آنان شود. طبق مقرّرات وضع شده در سال ۱۸۷۴ (کنفرانس بروکسل) و سالهای ۱۸۹۹ و ۱۹۰۷ (کنفرانس لاهه) کشورهای متخاصم ملزم شدهاند که از سرایت جنگ به افراد غیر نظامی خودداری کرده و افراد غیر نظامی را از صحنهٔ درگیری خارج نمایند. علاوه برآن از گسترش جبهههای جنگ به مناطق مسکونی منع شدهاند.
واکنشها[ویرایش]
بمباران شیمیایی شهر مرزی سردشت فجیعترین تهاجم شیمیایی بود که آثار و مشکلات منفی بسیاری به وجود آورد. جمهوری اسلامی ایران، این تهاجم را غیر انسانی اعلام داشت و شهر سردشت را اولین شهر قربانی جنگ افزارهای شیمیایی در جهان پس از بمباران هستهای هیروشیما نامید. مجامع جهانی به دلیل نفوذ پشتیبانان صدام حسین، قادر به انجام اقدام قابل توجهی نبودند. در فروردین سال ۱۳۶۵ (۱۹۸۶) سرانجام اعضای شورای امنیت سازمان ملل متحد در واکنش به جنایات جنگی آشکار صدام حسین، مصوبهای را در محکومیت به کارگیری سلاح شیمیایی توسط او گذراندند که با وتوی آمریکا بیاثر شد.
پیوند به بیرون[ویرایش]
« خاطرات سوخته » خاطرات یک جانباز شیمیایی
پانویس[ویرایش]
- ↑ عراق در جنگ تحمیلی ۳ هزار و ۵۰۰ بار ایران را بمباران شیمیایی کرد پایگاه اطلاع رسانی قربانیان سلاحهای شیمیایی
- ↑ شارل روسو، حقوق مخاصمات مسلحانه، ترجمهٔ سید علی هنجنی، نشر خدمات حقوق بینالملل ایران، چاپ اول، زمستان ۱۳۷۰، تهران، ص ۱۰. (به نقل از ژان ژاک روسو در کتاب قرارداد اجتماعی)