ابوطاهر خسروانی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
ابوطاهر طیّب بن محمّد متخلّص به خسروانی (مرگ: ۳۴۲ (هجری)) از شاعران سده چهارم هجری در دورهٔ سامانی است. از زندگی او اطّلاعات چندانی در دست نیست، و از اشعارش تنها ابیات اندکی بر جای مانده است.
محمد عبده کاتب بیتی از سروده‌های خسروانی را در فطعه‌ای تضمین کرده‌است:
| به یاد جوانی کنون مویه دارم | بر این بیت بوطاهر خسروانی | |
| «جوانی به بیهودگی یاد دارم | دریغا جوانی، دریغا جوانی» |
سوزنی نیز چنین از او نام می‌برد:
| بیچاره سوزنی که به سودای غازی‌ای | شد همچو خسروانی خسران‌زده تنش | |
| چون خسروانی از غم غازی نحیف شد | زان‌گونه سوزنی که ندانی ز سوزنش | |
| ای کاش خسروانی بودی در این زمان | تا بودی آستان خداوند مسکنش |
شعر زیر از اوست:
| چهارگونه کس از من به عجز بنشستند | کز آن چهار به من ذره‌ای شفا نرسید | |
| طبیب و زاهد و اخترشناس و افسونگر | به دارو و به دعا و به طالع و تعویذ |
منابع[ویرایش]
- محمد دبیرسیاقی، پیشاهنگان شعر پارسی، انتشارات علمی و فرهنگی
- لغتنامه دهخدا
