لذت‌پرستی
فلسفه عیاشی و خوشگذرانی (انگلیسی: Epicureanism) یا فلسفه لذت پرستی یک نظام فلسفی بر اساس آموزه‌های فیلسوف یونان باستان، اپیکور است که حدود ۳۰۷ سال پیش از میلاد مسیح پایه‌گذاری شد.
فلسفه اپیکور[ویرایش]
اپیکور یک مادی گرای اتم گرا و پیرو اندیشه‌های دموکریت بود. این خصوصیتِ او باعث شد که همانند آرستیپوس دچار شک گرایی دینی شود. اپیکور معتقد بود که چیزی که به عنوان لذت نام می‌برد والاترین چیز است اما برای رسیدن به این لذت هر شحض می‌بایست که زندگی متوسط داشته باشد و همچنین سعی کند که دانش خود را از محیط پیرامونش افزایش دهد و آرزوهای خود را محدود نگه دارد. این امر باعثِ آرامش روحی فرد و علت آزادی از ترس به همان میزان رهایی از رنج بدنی می‌شود. ترکیب این دو عنصر موجب دستیابی به شادی به بهترین وجه ممکن می‌شود. گرچه این فلسفه نوعی لذت گرایی محسوب می‌شود اما این لذت را تا رهایی از درد و رنج و وقف به زندگی ساده مجاز می‌داند و شکلی متفاوت از لذت گرایی را عرضه می‌کند.
خدا در فلسفه اپیکور[ویرایش]
بر اساس باور اپیکور خدا منفعل است. او معتقد بود که خدا در جهان دخالتی نمی‌کند.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «Epicureanism»، ویکی‌پدیای انگلیسی، دانشنامهٔ آزاد (بازیابی در ۱۰ ژوئن ۲۰۱۵).
|
