- Nie będziemy już modernizować tramwajów 105. Nawet po modernizacji pozostaje tam wysoka podłoga. Dlatego te wagony, które nam jeszcze pozostały, będą stopniowo wycofywane z eksploatacji –mówi w Gazecie Wyborczej Tadeusz Freisler, prezes Tramwajów Śląskich. Przyznaje, że spółka szykuje się do nowego programu modernizacji na podstawie sprowadzanych z Frankfurtu tramwajów PT, nazywanych "Helmutami". - Będzie w nich wstawiana niska podłoga –dodaje. Sprowadzone na Śląsk wagony zostały wyprodukowane w latach siedemdziesiątych XX wieku, w fabryce Waggonfabrik Uerdingen AG Werk Düsseldorf. To pojazdy dwukierunkowe, wyposażone w 4 pary drzwi po obu stronach. Mankamentem tego pojazdu jest fakt, że nie jest niskopodłogowy. Teraz ma się to zmienić. Mimo, iż jest to pojazd wiekowo zbliżony do kursujących jeszcze niedawno po śląskich torowiskach wagonów 102Na, przewyższa je pod względem technologicznym. Jego długość wynosi 28,72 m, szerokość –2,35 m, wysokość zaś –3,26 m. Przypomnimy, że tramwaje typu Pt są efektem „okresu przejściowego”, w którym we Frankfurcie tworzone było metro. Powstało wówczas zapotrzebowanie na nowy typ pojazdów, zdolnych do eksploatacji zarówno na sieci tramwajowej jak i przyszłych odcinkach metra, wyposażonych w wysokie perony. Pojazdy zostały zaprojektowane i dostarczone w efekcie kooperacji między Duewag, który wykonał część mechaniczną oraz koncernem Siemens, który z kolei był odpowiedzialny za część elektryczną. Ich seryjna produkcja trwała w latach 1972-78. Chcąc połączyć ze sobą dwa odmienne typu pojazdów konieczne było pójście na kompromis. Sieć metra była budowana z myślą o pojazdach wysokopodłogowych szerokości 2,65 metra. Jednak te nie mogły być eksploatowane na sieci tramwajowej wyposażonej w niskie perony i przystosowane do tramwajów o szerokości 2,35 metra. W efekcie tego pojazdy Pt mają szerokość tramwajową, długość 28,72 metra i składają się z trzech członów. Konstrukcyjnie są one bardzo zbliżone do tramwajów GT8, ponieważ Duewag przez wiele lat rozwijał swoje konstrukcje. Można to zauważyć chociażby po zastosowaniu układu osi B’(2’)(2’)B’, gdzie dwa zestawy kołowe wózka napędnego wprawia w ruch jeden silnik elektryczny o mocy 150 kW. Ponieważ napędne są dwa skrajne wózki, więc pojazd ma moc 300 kW. Dwukierunkowe, dwustronne tramwaje oferują 62 miejsca siedzące i 180 stojących. Tuż za kabiną motorniczego znajdują się wąskie drzwi, natomiast w dalszej części wagonu końcowego są drzwi szersze. Jednocześnie wagon środkowy jest pozbawiony drzwi wejściowych, co daje stosunkowo małą ich liczbę wynoszącą 2 pary wąskie i 2 pary szerokie. Podłoga wewnątrz tramwaju znajduje się mniej więcej na wysokości 960 mm nad główką szyny. Aby zapewnić bezproblemową obsługę zarówno wysokich jak i niskich peronów wewnątrz zabudowano ruchome stopnie. W przypadku obsługi peronów wysokich dają one powierzchnię równą z podłogą w pojeździe, natomiast w przypadku obsługi peronów niskich podłoga opada tworząc dwa stopnie. Jest to rozwiązanie bardzo komfortowe z punktu widzenia pasażera, jednak z drugiej strony jest ono kosztowne w eksploatacji i wydłuża proces wymiany pasażerów, ponieważ najpierw stopnie muszą zostać opuszczone, a dopiero wówczas otwierają się drzwi. Proces zamykania jest odwrotny, najpierw zamykaną są drzwi, a dopiero później podnoszone stopnie.

Pierwsza seria 30 tramwajów została dostarczona w latach 1972-74 i jest to faktyczna seria Pt, gdzie P to oznaczenie kolejnej serii tramwajów, natomiast litera t oznaczała dopuszczenie do eksploatacji w tunelu. Druga seria liczyła 36 tramwajów i została dostarczona w latach 1974-77. W przeciwieństwie do pierwowzoru została wyposażona wyłącznie w stałe stopnie, stąd była przeznaczona jedynie do obsługi sieci tramwajowej i nosiła oznaczenie serii P. Trzecia seria dostarczona w latach 1977-78 obejmowała 34 pojazdy również serii P. Dostawy tych tramwajów pozwoliły na zastąpienie eksploatowanych wówczas pojazdów dwuosiowych. W 1986 roku przebudowano 27 tramwajów trzeciej serii na typ Pt poprzez zabudowę składanych stopni, natomiast w 1992 roku w podobny sposób przebudowano pozostałe tramwaje serii trzeciej oraz całą serię drugą. W efekcie tego seria P została zastąpiona w całości przez Pt. w 1998 roku miała miejsce kolejna przebudowa w efekcie której 59 najnowszych tramwajów zostało przebudowanych na stałe dla potrzeb obsługi metra. Ponieważ tramwaje Pt są węższe od typowych kolejek miejskich, więc w omawianej grupie poszerzono strefę wejść, dzięki czemu zniwelowano przerwę między pojazdem a peronem. Tak przebudowane składy otrzymały oznaczenie serii Ptb (b oznaczało breit czyli szeroki). Pozostałe 41 pojazdów Pt zostało przeznaczonych do obsługi wyłącznie sieci tramwajowej, więc planowano ich przebudowę na serię P, która jednak nigdy nie nastała, natomiast pojazdy odstawiono z eksploatacji w roku 2007.