مشروطیت
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
مشروطیت یا مشروطه‌خواهی در معنی عام آن منظومه‌ای از عقاید و مرام‌هاست بر پایۀ این اصل کلی که مشروعیت حکومت مشتق و منحصر به مجموعه‌ای از قوانین بنیادی است. یک واحد سیاسی را مشروطه (constitutional) می‌خوانند اگر چنان‌چه واجد سازوکارهای نهادینه‌شده برای مهار قدرت در جهت حفظ منافع و آزادی‌های شهروندان خود باشد. در این معنا صفت مشروطه در مقابل مطلقه (absolute) قرار می‌گیرد.
واژه مشروطیت در اوایل قرن بیستم از ترکی عثمانی وارد فارسی شد. گسترش این اندیشه جدید در ایران بعدها به جنبش مشروطیت منجر شد که قدرت مطلقه شاه را محدود ساخت و آن را منحصر به حدود قانون اساسی قرار داد.
جستارهای وابسته[ویرایش]
|
 |
این یک مقالهٔ خرد پیرامون سیاست است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
