دودمان پهلوی

**دولت شاهنشاهی ایران**
	دولت شاهنشاهی ایران
پرچم	نشان نظامی
	سرود; سرود شاهنشاهی ایران
پایتخت	تهران
زبان‌(ها)	فارسی
دین	اسلام
دولت	پادشاهی مشروطه تا ۲۰ اوت ۱۹۵۳ میلادی اقتدار گرایی تا ۱۱ فوریه ۱۹۷۹ میلادی
	شاه
- ۱۹۲۵–۱۹۴۱	رضا شاه پهلوی
- ۱۹۴۱–۱۹۷۹	محمد رضا شاه پهلوی
	نخست وزیر
- ۱۹۲۵–۱۹۲۶	محمد علی فروغی (نخستین)
- ۱۹۷۹	شاپور بختیار (واپسین)
تاریخچه
- آغاز سلسلهٔ پهلوی	۱۹۲۵
- اشغال ایران در جنگ جهانی دوم	۱۹۴۱
- کودتای ۲۸ مرداد	۱۹۵۳
- انقلاب ۱۳۵۷ ایران	۱۹۷۹

دودمان پهلوی (۱۳۰۴ خورشیدی تا ۱۳۵۷ خورشیدی) یا نظام شاهنشاهی (اصطلاحی که بعد از انقلاب به کار می‌رود) دودمانی است که پس از برچینش دودمان قاجار، بر ایران پادشاهی کردند. پایان کار این دودمان مصادف با انقلاب ۱۳۵۷ ایران بود که پس از آن حکومت شاهنشاهی ایران به جمهوری اسلامی تبدیل شد.

پایه‌گذار این سلسه رضا شاه بود که پس از خلع مقام وی، پسرش محمدرضا پهلوی حکومت ایران را بدست گرفت. این دو نفر تنها پادشاهان این سلسله بودند که در مجموع ۵۳ سال بر ایران حکومت کردند.

تاریخچه[ویرایش]

نگارهٔ رسمی رضاشاه پهلوی در هنگام رسیدن به پادشاهی

رضاخان میرپنج با کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ به قدرت رسید و وزیر جنگ شد و سیدضیا نخست‌وزیر، سه ماه بعد، سیدضیا برکنار شد و قوام نخست‌وزیر شد و رضاخان وزیر جنگ باقی‌ماند. بعدها وی به مقام ریاست‌الوزرایی رسید. رضاشاه پهلوی، شاه ایران از ۱۳۰۴ تا ۱۳۲۰ و بنیانگذار سلسلهٔ پهلوی بود.

محمدرضا پهلوی از ۲۵ شهریور ۱۳۲۰ خورشیدی تا ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ خورشیدی شاه ایران بود. محمدرضا با کودتای ۲۸ مرداد، قدرت مشروطهٔ پادشاهی را تحکیم کرد، با رویداد انقلاب ایران برکنار شد، و واپسین رهبر نظام پادشاهی در ایران به شمار می‌آید.